Έλλειψη: Ταξίδι στο βάθος των λέξεων

έλλειψη < (διαχρονικό δάνειο) αρχαία ελληνική ἔλλειψις (ανεπάρκεια) (-σις > -ση)
για το γεωμετρικό σχήμα < νεολατινική ellipsis < ελληνιστική κοινή ἔλλειψις (κωνική τομή)[1]

Αγαπημένοι μου,
βρίσκομαι στα βαθιά νερά της Μεγάλης Θάλασσας.
Μου είναι δύσκολο να σας δώσω το ακριβές στίγμα μου, να προσδιορίσω συντεταγμένες, σημεία του ορίζοντα κλπ. Άλλωστε ποτέ δεν μπορούσα να διαβάσω ναυτικούς χάρτες ή οτιδήποτε άλλο που είναι σκιαγραφημένο με σημαδάκια και ονόματα. Σκεφτείτε με κάπως αφηρημένα, ως προς τον τόπο παραμονής μου και ακόμα πιο αφηρημένα ως προς τον λόγο για τον οποίο βρίσκομαι στον συγκεκριμένο τόπο.
Βρίσκομαι σε τεράστια βάθη, ανάμεσα σε κοραλιογενή οροπέδια, χιλιάδες οστακοειδείς μεραρχίες, εργαστήρια μαργαριταριών, και ορχήστρες ιππόκαμπων. Μπλέκω συνέχεια τα δάχτυλά μου σε τεράστιες χορδές ενός αρπαοειδούς οργάνου που ανασταίνει καθημερινά χιλιάδες πεθαμένα όστρακα. Εγώ το διάλεξα.
Ξέρετε πως η μουσική ήταν το πάθος μου. Κυρίως για τις δόσεις αρμονίας που χορηγούσε στον αναπληρωματικό μου εγκέφαλο. Πράξη απαραίτητη για την καθιέρωσή μου στον κόσμο των ανθρώπων. Έναν κόσμο που μου επιβλήθηκε να ανήκω. Έναν κόσμο πολύ σκληρό αλήθεια, τον οποίο, αν θυμάστε, από νεογνό ήθελα να εγκαταλείψω, αλλά οι φυσικοί μου κτήτορες έκαναν τα πάντα για να συμβεί το αντίθετο. Έτσι αναγκάστηκα να εκτελέσω ένα έργο πνοής – όπως χαριτολογώντας σφύριζε ο περίγυρός μας- και να ζήσω. Για κάμποσα χρόνια περιπλανήθηκα παραπαίοντας σε αυτόν τον ατελή και ευτελή κόσμο.
Δεν μου ταίριαζε κανένα κοστούμι κι ότι κι αν φόρεσα γινόμουν ο περίγελος του περιβάλλοντος μας. Θυμάστε αγαπημένοι μου, εκείνη την αναμνηστική επέτειο που ντύθηκα άνθρωπος της τελευταίας εποχής των παγετώνων με τους ιστούς μου σε διάταση; Οι μυϊκές μου ίνες διέγραφαν μια τεράστια αραχνοειδή αψίδα πάνω στην οποία εγκλωβιζόταν κάθε ιδέα. Γνωρίζετε καλά πως στην ροή των χιλιετιών ο άνθρωπος εκτός από απογόνους γεννούσε ιδεατές καταστάσεις. Έπλαθε ο νους του ιδέες που δεν άργησαν να μεταλλαχθούν σε κύτταρα και να δομήσουν έναν νέο νου. Έναν δυνατό συλλογικό νου.
Τα νερά της Μεγάλης Θάλασσας είναι στυφά. Υπάρχουν εκατομμύρια πηγές που αναβλύζουν ηφαιστιογενή αέρια. Καταλαβαίνετε πως η σύσταση του σώματός μου έχει αλλάξει. Τα μεγάλα αυγοειδή μου μάτια που φιλοξενούσαν τις γαλανοφόρες ίριδες δεν υπάρχουν πια. Στη θέση τους έχουν φυτρώσει δυο χρυσοφόρα μαργαριτάρια στο κέντρο των οποίων μια λεπτή ίνα προσλαμβάνει το φως και το διοχετεύει εντός μου. Κάτι σαν γεννήτρια δηλαδή. Δεν βλέπω πια με τα μάτια αλλά με το στομάχι. Αυτό είναι πια το κέντρο του κόσμου μου.
Ας επανέλθω όμως στην αναμνηστική επέτειο και να πω πως: σε κάθε τέτοια φιέστα αναζωπυρωνόταν η πυρακτωμένη περίοδος του σκοταδισμού κι όσο κι αν αυτό ακούγεται αντιφατικό είναι η αλήθεια. Παρόλο που οι ιδέες υπήρξαν μεγαλόπνοες και σχηματισμένες έτσι που να προάγουν τον βίο του ανθρώπου από μια καθημερινή περιπέτεια επιβίωσης σε μια ιδανική προοπτική αληθινής ζωής, που θα περιείχε απαραίτητα ατμόσφαιρες ελευθερίας, πνευματικών εξερευνήσεων, ποιητικών διαδρομών με αφαίρεση του καβουκιού από την νοητική κοιλότητα του ανθρώπου, ατμόσφαιρες ισότητας και δικαιοσύνης, ανάμεσα σε όλα τα έμβια και μη αυτού του πλανήτη, γρήγορα μεταλλάχθηκαν σε αδράχτια που περιτύλιγαν τον άνθρωπο κατά το δοκούν των εμπνευστών τους. Έτσι η ελευθερία παραπετάχτηκε στις εγκεφαλικές χωματερές των ιθυνόντων και από τη θέση του ύψιστου αγαθού που κατείχε στο πνευματικό γίγνεσθαι των κοινωνιών κατάντησε μια ξεφτισμένη κουρελού που κυματίζει έρμαιο των ανέμων, στο όνομα δήθεν της ανεξαρτησίας των κρατών.
Εδώ στα βάθη της Μεγάλης θάλασσας δεν υπάρχουν κράτη ούτε και σύνορα. Έχουν αναλάβει οι αυτόματοι νόμοι της φύσης να διατηρούν την ισορροπία μεταξύ των ετερόκλητων πληθυσμών.
Και τι θα πει κράτος, αγαπημένοι μου, και κάτω από το δέος ποιας δύναμης οι άνθρωποι συγκροτούνται σε έθνος και με ποιον τρόπο τα έθνη περιορίζονται ως επί το πλείστον σε μια γεωγραφική περιφέρεια, με ρωτούν οι αστακοί οι πλέον οπλισμένοι πληθυσμοί, εμένα μία κακέκτυπη μικρογραφία που αδυνατεί να μεταφέρει το κάτι τις του προαιώνιου κόσμου που κάποτε ανήκε, στον νέο κόσμο που τη φιλοξενεί κάμποσες δεκάδες αιώνων.
Κι ενώ αδυνατώ να διατυπώσω πως η άλλοτε ανθρώπινη μορφή μου, η κατά κοινή παραδοχή αποδεκτή ευτυχώς ακόμα και σήμερα ως ανθρώπινη, μεταλλάχτηκε σε ένα στερεοποιημένο ισότοπο του υδρογόνου και σχήμα κλασσικού πυλώνα ηλεκτρικού ρεύματος όπως εκείνοι που ένας – ένας καταργούνταν στο τέλος της επιδημιολογικής εποχής, παρόλα αυτά θα ήθελα με μια ανάσα να πω, πως μέσα μου επιμένει να σκιρτά η καρδιά μου. Όχι για τους ίδιους λόγους που σκιρτούσε τότε αλλά ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Λες και διασχίζει το στήθος μου το σπασμένο φτερό ενός πουλιού.
Αλήθεια εσείς, τι μορφή έχετε σήμερα; Πού ζείτε; Πώς αναπαράγεστε; Εδώ στην επικράτεια των θαλασσών την αναπαραγωγή των ειδών έχουν αναλάβει οι ιππόκαμποι, κι ενώ το είδος τους δεν έχει υποστεί καμιά ανατομική εξέλιξη, έχουν τη δικαιοδοσία και δυνατότητα να παράγουν τα πάντα. Από φωτογενή φύκια έως ποικιλόχρωμους καρχαρίες, και από διάτομα μέχρι σιφωνοφόρα. Την ανάπτυξη των ειδών έχουν αναλάβει τα δελφίνια και αλήθεια είναι τόσο τρυφερά και δοτικά που απαλύνουν τη νοσταλγία μου για την πρότερη ύπαρξή μου. Η συμπεριφορά τους ισορροπεί τον πόνο της απουσίας σας ο οποίος βασίζεται καθαρά στα υπολείμματα των ανθρώπινων αισθημάτων που ακόμα και τώρα μολύνουν τους τροφοδοτικούς μου υποδοχείς.
Λοιπόν, το σημαντικότερο σε αυτά τα άμετρα βάθη είναι η έλλειψη της διαρκούς έλλειψης του ανθρώπου. Μιλώ για την έλλειψη ως αίσθηση. Για το διαρκές έλλειμα που βαραίνει την ύπαρξη του ανθρώπου. Το μαράζι της ανεπάρκειας. Αλήθεια, θυμάστε καθόλου αγαπημένοι αν, στην κοινή μας ζωή, είχαμε ικανοποιηθεί για κάτι; Για ο,τιδήποτε. Ένα σαράκι κατέτρωγε τον καθένα μας. Εγώ πάντως έπασχα από έλλειψη αγάπης. Κι αν είχα αγάπη γύρω μου! Στερούταν όμως δύναμης. Δεν μου επιβαλλόταν. Στεκόταν απέναντι μου σαν ερωτηματικό. Θέλεις να σε αγαπήσω; Ρώταγε. Με τον τρόπο της. Πώς να φουντώσει τις φλέβες μου; Πώς να χτυπήσει το αίμα τα μελίγγια μου από τη δύναμή της; Μια αγάπη αόρατη. Κατά τα άλλα νόμιζα ότι είχα μια παντοδυναμία απέναντι σε όλα τα κακά που μου επιφύλασσε η μοίρα μου. Χα! Φυσικά και οι κάτοικοι του υγρού κόσμου δεν γνωρίζουν κάτι για το πεπρωμένο. Ακόμα και τώρα αυτή τη διάσταση της ανθρώπινης ζωής την κρατάω για τον εαυτό μου. Ως ένα όπλο έναντι όσων διατείνονται ότι δεν ασκώ όλη μου τη δύναμη για να ανταπεξέλθω στα ορμητικά ρεύματα που κατά καιρούς με συνεπαίρνουν σε στροβιλίζουσες σκοτεινές δίνες. Ακούω τις επικρίσεις τους χωρίς να ταλανίζεται η αυτοπεποίθησή μου όπως συνέβαινε αντίστοιχα με σας. Τότε που ένα λάθος μού κόστιζε λίμνες δακρύων.
Μα τι θυμάμαι! Είχατε κι εσείς πολλές ανασφάλειες. Και ελλείψεις. Τόσων αγαθών! Επίπλαστων. Κυνηγούσατε ως άλλοι άνθρωποι της τελευταίας εποχής των παγετώνων, όχι τον επιούσιο, δεν ήταν ανάγκη, είχατε μεγάλη αφθονία αγαθών σε τέτοιο βαθμό που οι σκουπιδότοποι υπερκέραζαν κατά πολύ τις πεδιάδες καλλιεργειών. Όχι λοιπόν τον επιούσιο αλλά τον πλούτο. Τι θα πει πλούτος; Εδώ είναι μια άγνωστη λέξη.
Είχα σκεφτεί κάποτε να μεταγγίσω σε τούτη τη χώρα τον πλούτο της γλώσσας με την οποία κάποτε επικοινωνούσα. Διαπίστωσα όμως με λύπη μου ότι οι λέξεις που κάποτε είχαν τόση μεγάλη αξία για μένα δεν σήμαιναν τίποτα πια, κι έτσι αρκέστηκα απλά να εκπέμπω ελάχιστες μονάδες γραμμομοριακής εντροπίας για να διαταράσσω στο απειροελάχιστο όσα εν σοφία ποιήθηκαν.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι αυτή ήταν και η μεγαλύτερη έλλειψη που όμως ποτέ δεν συνειδητοποίησαν οι άνθρωποι. Η έλλειψη σοφίας. Και για να ολοκληρώνω σιγά -σιγά θα αναφέρω απλά ότι εδώ τα έμβια όντα δεν βαρύνονται με τη συνείδηση. Με την έννοια, τουλάχιστον, της μεθοδευμένης νοητικής λειτουργίας όπως είχαμε υποχρεωθεί εμείς να καλλιεργούμε στη διάρκεια της ζωής μας.
Άλλη μια έλλειψη. Η έλλειψη ζωής. Αλήθεια θυμάστε τη χρονική έκταση που η ζωή είχε αντικατασταθεί με μια υποχρεωτική εκτέλεση έργου; Θυμάστε πόσο είχαμε απομακρυνθεί από τον ομφάλιο λώρο της γης; Της γης ως χώμα, δέντρο, πετούμενο, νερό, φύλλο. Πού να θυμάστε!
Χιλιάδες ελλείματα περιπλανιόνταν στον από χρόνια κορεσμένο κόσμο μας.
Μα τώρα δεν είναι ώρα για να σκαλίσω τα υποκρύπτοντα στρώματα της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Νιώθω πως ο χρόνος διανύει το τελευταίο του ταξίδι και πως θα επανέλθει στον πλανήτη Γη η ελευθερία της αχρονίας.
Αγαπημένοι μου, ελπίζω να έχει σταματήσει επιτέλους αυτός ο ορυμαγδός των περιπλανώμενων ελλειμάτων γύρω από την τροχιά σας. Ελπίζω σε μια συνάντηση. Σε κάποιο εναπομείναν φυσικό πάρκο του Σύμπαντος την ώρα που η Σελήνη θα πραγματοποιεί μια σχεδόν κυκλική έλλειψη γύρω από τη Γη. Κάτω από τα αστέρια μια ανέφελη νυχτιά, ξαπλωμένοι στον υγρό τάπητα της γης, με τα χέρια μας ενωμένα όπως τότε στο δάσος του Σέϊχ Σου που ο σεισμός κράδαινε τα νεανικά μας σώματα και ο έρωτας φτερούγιζε σαν σπασμένο φτερό μες τις καρδιές μας.