Τρίβω τα μάτια μου, βαριά από το όνειρο που με επισκέφθηκε ενώ εγώ κοιμόμουν.
Έβλεπα όλη νύχτα πως ήμουν λέει μπαλαρίνα.
Και στηριγμένη γερά στο εκτός ορίων σώμα μου στριφογύριζα ασταμάτητα.
Παιχνίδι σ’ ένα μουσικό κουτί.
Ονειρεύομαι συχνά έναν σκασμό απίθανα πράγματα.
Αλλά ζω μόνη.
Κι έτσι τις α-πιθανότητες τις διηγούμαι στον εαυτό μου.
Δεν ξύπνησα εγώ πρώτη.
Πρώτη ξύπνησε η Κυριακή.
Αυτή την είχε ξυπνήσει ένας γείτονας.
Δεν τον ξέρω.
Ξέρω μόνο τον ήχο του.
Κάθε Κυριακή, ασκείται στις βραχνές νότες ενός πεισματάρικου σαξόφωνου.
Ίσως τις άλλες μέρες, είναι στριμωγμένος σε κάποιο ριγέ κοστούμι.
Που του φυλάκισε τις νότες.
Ίσως λέει ένα κι ένα κάνει δύο.
Κι έτσι δεν έχει χρόνο να πει φα δίεση επί παύση μας κάνει μινόρε Κυριακής.
Ίσως πάλι κρυώνει κάπου έξω.
Διαλαλώντας το εμπόρευμα του.
Εδωωώ οι καλές καθημερινές.
Εδώ οι φρέσκο συμβιβασμοί.
Ελάτε να πάρετε.
Έχει αρκετούς για όλους.
Δεν τον έχω δει ποτέ.
Ακούω μόνο τον ήχο του.
Αυτός φυσάει με μαεστρία τις σκέψεις του.
Εγώ ανακατεύω τη ζάχαρη, στο ίδιο φλυτζάνι, εδώ και χρόνια.
Μετά εγώ ισιώνω μαξιλάρια και τσαλακώνω λέξεις.
Κι εκεί γύρω στο μεσημέρι, λίγο πριν φάω σε επανάληψη την ίδια εκδοχή ενός κοκκινιστού που έρχεται κατευθείαν από τη μάνα μου, σταματάει.
Ίσως πρέπει να σιδερωσει τη ριγέ καθημερινότητα του κι αυτός.
Όπως κάθε μουσικός ή ζωγράφος ή αιχμάλωτος της Κυριακής σε μία άδεια πόλη.
Ονειρεύομαι συχνά ένα σκασμό απίθανα όνειρα.
Τελευταία σκέφτομαι να βάψω τους τοίχους του σαλονιού με λέξεις.
Να χορεύουν εγκλωβισμένοι φάλτσοι άνθρωποι.
Λίγο πριν τους ξαναπάρει ξώφαλτσα η Δευτέρα.
Maraki
Η φωτογραφία αντλήθηκε από:https://commons.wikimedia.org/w/index.php?search=%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1&title=Special:MediaSearch&go=Go&type=image
