“ΑΔΙΚΙΑ”
Κεφάλαιο 1ο από ΤΟ ΜΠΛΕ ΔΩΜΑΤΙΟ της Μαρίας Λεμεσού
Μότο: αν ήμουνα λουλούδι θα ήμουν ανεμώνη, έμαθα να ανθίζω μόνο με άνεμο.
Τα βράδια το δωμάτιο μου γίνεται μπλε. Κατεβαίνει αργά από την οροφή. Καταλήγει στο πάτωμα. Τα βράδια είμαι μπλε. Το ίδιο σκούρο μπλε που είχα όταν γεννήθηκα. Θυμάμαι σαν σε όνειρο τα καλωσορίσματα
– Να σας ζήσει, να το χαίρεστε, παράξενο χρώμα όμως, το έχει δει γιατρός;
-Το είδε απαντούσε μια γλυκιά φωνή όλα καλά έτσι είναι το χρώμα του, μπορεί να αλλάξει μας είπε όταν μεγαλώσει μπορεί και όχι, δεν μας πειράζει αρκεί που είναι καλά.
Άλλαξε σταδιακά και όταν έφτασα τριών απέκτησα ένα χρώμα σχεδόν κανονικό. Λευκό με γαλαζωπές ανταύγειες, απόνερα μάλλον του μπλε, ειδικά γύρω απ΄ τα μάτια και το στόμα. Όταν όμως θύμωνα πήγαινε η κανονικότητα μου κατά διαόλου. Με το που έβγαζα κραυγή γινόμουνα όλος πορτοκαλί εκείνο το βαθύ που έχει ο ήλιος το δειλινό μόνο που εγώ δεν ήμουν ο ήλιος, δεν είχα τίποτα ειδυλλιακό αντίθετα ήμουν μάλλον τρομακτικός, το καταλάβαινα στο βλέμμα των άλλων, με κοίταζαν σαν κάτι φοβερό και αποτρόπαιο κι όχι δεν ήταν η αιτία η κραυγή κραυγές βγάζουν όλοι, ήτανε το πορτοκαλί ήμουν βέβαιος.
Θυμάμαι σαν να ήταν χτες την πρώτη μέρα στο σχολείο. Με έντυσε η μάνα μου με ρούχα φανταχτερά για να τραβάνε αυτά την προσοχή και όχι το παράδοξο του δέρματος μου χρώμα που άλλαζε ανάλογα με τα συναισθήματά μου. Κι άλλαζε όλο πιο συχνά όχι μονάχα στου θυμού πορτοκαλί μα και σε μωβ της λύπης, κόκκινο της χαράς, ροζ της ονειροπόλησης. Καμιά δεν είχα προσμονή γι` αυτό το νέο ξεκίνημα. Όμως πήγα. Σωστά προέβλεψε η μητέρα μου, την προσοχή τραβήξανε τα ρούχα μου και η καζούρα πήγε σύννεφο, σκληρή και ανελέητη. Έγινα όλος μωβ και ύστερα πορτοκαλί δεν μπήκα στην τάξη έμεινα στην αυλή πήγαινα πάνω κάτω μέσα σε σιωπή μόνο τα πόδια ακούγονταν που χτύπαγαν το χώμα και ξαφνικά βγήκε απ’ το στόμα μου κραυγή και χτύπησε σε τοίχο κι ένιωσα αίμα στο στόμα μου και ένα χέρι να με τραβάει και μια φωνή να λέει:
– Έλα παιδί μου να σε πλύνουμε απ΄ τα αίματα. Μην κάνεις άλλο κακό στον εαυτό σου. Καλέσαμε τη μητέρα σου να έρθει να σε πάρει. Έλα παιδί μου.
Ήρθε πολύ σύντομα. Δακρυσμένη
– Δεν βοήθησαν τα ρούχα έλεγε και ξανάλεγε, δεν έπρεπε ήταν λάθος μου. Τα ρούχα έλεγε λάθος της μα εγώ ένιωθα εννοούσε: λάθος μου που σε γέννησα, μα δεν της είπα κάτι.
“ΑΔΙΚΙΑ” Κεφάλαιο 1ο από το διήγημα του μήνα: ΤΟ ΜΠΛΕ ΔΩΜΑΤΙΟ της Μαρίας Λεμεσού το επόμενο κεφάλαιο στις 27/12
*Το διήγημα αυτό γράφτηκε στα πλαίσια του παιχνιδιού των λέξεων. Το παιχνίδι αυτό είναι ως εξής. Η Μαρία Λεμεσού σε ανάρτηση της στο διαδίκτυο ζητά από τους διαδικτυακούς φίλους λέξεις, μπορεί να δώσει μια ο καθένας. Τι συλλέγει και τις συμπεριλαμβάνει ανεξαιρέτως σε ένα κείμενο, τις συνδέει με δικές της και αφηγείται μια ιστορία
