Ο Γιάννης Γρηγοράκης καταθέτει στο αναγνωστικό κοινό το δέκατο μυθιστόρημά του με τίτλο: “Ο ΑΝΕΜΟΣ ΚΟΠΑΣΕ”. Αν και από την πρώτη γραμμή η πρόθεση του συγγραφέα φαίνεται πως είναι να μας εμπλέξει σε ένα μυστήριο αστυνομικού είδους, γρήγορα αντιλαμβάνεται κανείς πως αυτό είναι ένα “σκηνοθετικό τρικ” για να εισαχθεί ο αναγνώστης σε μια ατμόσφαιρα, όπου με κινήσεις γκρο πλαν εναλλάσσονται οι μαύρες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας μας εμποτισμένες από την προσωπική ματιά του κεντρικού ήρωα Οδυσσέα Μπλαντ, ο εσωτερικός κόσμος του οποίου αντικατοπτρίζεται δεξιοτεχνικά στις επιφάνειες της πολυεδρικής πλοκής του μυθιστορήματος. Από τις εκδόσεις Κέδρος κυκλοφορούν επίσης, τα μυθιστορήματά του: Ο διαβήτης του Πλάτωνα (2009), Μαύρη πέτρα (2011), Η καταιγίδα έρχεται, συνέχισε να τρέχεις (2012), Τέταρτος Κόσμος (2013), Κόκκινο και γυμνό (2015) και Αληθινοί και ονειροπόλοι (2018). Άλλα έργα του: Η μητρόπολη του χάους (1998), Η συνωμοσία των αγγέλων (2001) και Καφέ Προκόπ (2004). Γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε νομικά και για περισσότερο από τριάντα χρόνια άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου.
Επιμέλεια συνέντευξης για το ΣημειΩματάριο: Άννα Ρω
Αν τα βασικότερα χαρακτηριστικά σας ήταν σημεία στίξης θα ήταν;
Στη φάση που βρίσκομαι τώρα, τα εισαγωγικά και η άνω τελεία. Το πνεύμα παραμένει ελεύθερο και ανεξάρτητο, όμως το σώμα όχι και τόσο όσο θα ήθελα. Υπάρχει εδώ μια σύγχυση αλήθειας και ψέματος, επειδή το πνεύμα ασκεί την μαγνητική του δύναμη ζητώντας επιτακτικά από το σώμα την υπέρβαση. Το σώμα υπακούει αλλά συχνά δεν ανταποκρίνεται και τότε βάζω εισαγωγικά. Γίνεται “σώμα”. Αλλά υπάρχει πάντα λίγος αέρας στα πνευμόνια, αναγκαίος σαν άνω τελεία, – μια ελεύθερη σκέψη περιμένει να εκφραστεί.
Η ανυπέρβλητη δύναμη του λόγου βασίζεται…
Στην ποιότητά του. Η ποιότητα του λόγου σπιθίζει. Οραματίζομαι έναν άνθρωπο που θα βγάζει από το στόμα του αστραφτερές λάμψεις.
Τα πιο δυνατά έργα στο αναγνωστικό σας καταθετήριο;
Τα άσματα του Μαλντορόρ, του Λωτρεαμόν, και ο πειρασμός του Αγίου Αντωνίου, του Φλωμπέρ.
Ο δρόμος της συγγραφής χαρτογραφεί τον δρόμο προς την αυτογνωσία;
Η αυτογνωσία είναι ένας πολύ μακρινός τόπος. Είναι ένα παράδοξο αίνιγμα η απόσταση που μας χωρίζει από αυτή την κατάσταση. Το τελευταίο κομμάτι της θα παραμείνει για πάντα αχαρτογράφητο. Σίγουρα γνωρίζεις καλύτερα τον εαυτό σου διαμέσου της γραφής, αλλά αυτό ίσως και να μην έχει ιδιαίτερη σημασία. Έχουμε δικαίωμα να απολαύσουμε και τα τελευταία υπολείμματα του χρόνου αφήνοντας τον εαυτό μας στο έλεος της τύχης.
Είναι ο συγγραφέας θεράπων των λέξεων;
Οι λέξεις δεν αποπνέουν καμιά νοσηρότητα, ο άνθρωπος είναι η αρρώστια. Οι συγγραφείς δεν εξαιρούνται.
Οι συνταξιδιώτες στο συγγραφικό σας ταξίδι;
Οι ήρωες, ποιοί άλλοι;.. Ο καθένας με τα χαρακτηριστικά του αλλά μας συνδέει η ελπίδα για έναν πρόσκαιρο θρίαμβο.
Πρόσφατο έργο σας;
Ο άνεμος κόπασε. Μυθιστόρημα από τις εκδόσεις Κέδρος.
Το κέντρο βάρους του;
Ο ηττημένος άνθρωπος, το ηττημένο πλήθος. Κατά μία έννοια όλοι ηττημένοι είμαστε, αλλά εδώ μιλάω και για την συντριπτική ήττα. Αίφνης, το Άουσβιτς, και η λεηλασία της εβραϊκής μνήμης, είναι μια συντριπτική ήττα όχι μόνο για το μέγεθός της, αλλά και για το γεγονός ότι η επίσημη αφήγηση της Ιστορίας την αποσιώπησε για τουλάχιστον εξήντα χρόνια. Το στόρι έχει έναν μανδύα ψυχολογικού-αστυνομικού μυθιστορήματος.
Οι ήρωές του στον χώρο και στο χρόνο;
Κεντρικός ήρωας ο Οδυσσέας Μπλαντ. Αφηγούμαι τη ζωή του από την κούνια μέχρι τον τάφο. Ο βίαιος θάνατός του την τελευταία νύχτα του αιώνα, απασχολεί τη δημοσιότητα για μήνες. Άλλοι ήρωες, ο Άντριου και η Σόφι Μπλαντ, η Σάρα, ο Ελίας, η Σιμόν, η Κολέτ, ο δικηγόρος Μάνεσης, η Εκάβη, ο Σαν Θαλασσινός. Χώρος, κατοχική Θεσσαλονίκη, μεταπολεμική Ελλάδα, μεταπολεμικό Λονδίνο, μεταπολεμικό Παρίσι. Χρόνος, ο σκοτεινός εικοστός αιώνας.
Μυθοπλασία και πραγματικότητα είναι αντίρροπες δυνάμεις;
Είναι ένα θέμα τι εννοούμε όταν μιλάμε για πραγματικότητα. Εδώ και ογδόντα χρόνια υπάρχει ένα εναλλακτικό σχήμα αντίληψης των πραγμάτων που έχει ξεριζώσει την κοινή λογική και μαζί κάθε συναίσθημα. Παράγει μια υπερπραγματικότητα που καμιά πνευματική δύναμη δεν μπορεί να αγγίξει επειδή κινείται σε μυστική τροχιά. Ο κόσμος που χάθηκε στο Άουσβιτς, αλλά και στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, σ’ αυτήν την υπερπραγματικότητα ανήκουν απέναντι στην οποία δεν υπάρχει αντίρροπη δύναμη.
Η δύναμη του βιβλίου συνίσταται;
Στην ασύγκριτη ψευδαίσθηση ότι ξεχνιέσαι. Με ένα βιβλίο στο χέρι ξεχνιέσαι, δεν λένε; Όλα τα βιβλία, ακόμη και αν προάγουν την ένδεια, την πνευματική ένδεια, προσφέρουν ένα είδος συμφιλίωσης με τα προβλήματά μας, αλλά και τον πιο παλιό εχθρό μας, τον άλλο μας εαυτό. Υπάρχει ανεκτικότητα, αλλά και αισιοδοξία ότι όλα θα πάνε καλά, ότι ο διχασμός δεν θα κρατήσει διά βίου, ασχέτως αν είναι πλάνη αυτό. Όσο είμαστε αφοσιωμένοι στο βιβλίο, όσο ταξιδεύουμε μέσα από τις σελίδες του, ξεχνιόμαστε, είμαστε σχεδόν αισιόδοξοι ότι όλα θα πάνε καλά.
Αντί βιβλίου τι;
Οτιδήποτε μοιάζει με ταξίδι ή φυγή προς τα εμπρός. Η μουσική είναι ένα ωραίο ταξίδι, το καλό σινεμά επίσης, ο έρωτας είναι φυγή προς τα εμπρός.
Ταυτότητα βιβλίου:
Ο ΑΝΕΜΟΣ ΚΟΠΑΣΕ
Συγγραφέας: Γρηγοράκης Γιάννης
Έτος έκδοσης: 2022
ISBN: 978-960-04-5245-7
ΣΕΛ.: 440
Σχήμα: 14 Χ 20,6
Βάρος: 472.00 γραμ.16.60€14.94€
Μπορείτε να διαβάσετε απόσπασμα του βιβλίου εδώ
Ο Γιάννης Γρηγοράκης στο fb: https://www.facebook.com/yan.grigorakis.
Πηγή φωτογραφιών – βιογραφικού: https://www.kedros.gr/author/1816/grigorakis-giannis.html
