” ΕΞΑΠΤΕΡΥΓΑ “
Κεφάλαιο 3ο από το ΤΟ ΜΠΛΕ ΔΩΜΑΤΙΟ της Μαρίας Λεμεσού
Μότο: τη μάνα που δεν γνώρισε την είπε ” νοσταλγία “.
Η μάνα μου πέθανε όταν ήμουν εφτά. Ανήμερα Χριστούγεννα με τρόπο ξαφνικό και γελοίο. Στραβοκατάπιε τρώγοντας ένα μελομακάρονο και έπεσε ξερή πάνω στο τραπέζι της κουζίνας. Δεν ξέρω τί ήταν το μοιραίο. Το στραβοκατάπιμα ή το χτύπημα; Πάντως πέθανε. Ακαριαία είπαν οι γιατροί.
– Ευτυχώς, είπε ο πατέρας μου δεν υπέφερε και ξανά δεν μίλησε για χρόνια.
Ξετσίπωτη που είναι ώρες ώρες η ζωή..
Εκεί που χορεύει με λαγνεία και πάθος σαν παλιά του Βυζαντίου εταίρα, ρίχνει την τσίπα της ( το πέπλο που όφειλαν να φορούν οι γυναίκες σε δημόσιες εμφανίσεις σε γλέντια και γιορτές για να κρύβουν μαλλιά και πρόσωπο ) και δείχνει την κρυφή φριχτή της όψη, εκείνην του θανάτου.
Στην κηδεία της ο πατέρας μου ζήτησε αντί ψαλμών να της κάνουν καντάδα με εκείνο το τραγούδι που της έλεγε όταν πρωτο-ερωτεύθηκαν σ’ αγαπώ γιατί εισ’ ωραία σ’ αγαπώ γιατί εισ’ εσύ, μα ο παπάς τον απείλησε με αφορισμό και το ματαίωσε. Δεν ξέρω αν το έκανε από φόβο ή γιατί κατάλαβε το μάταιο. Δεν ήταν πια εκείνη παρούσα να το ακούσει… Υπάκουσε αλλά δεν συμμετείχε. Στην τελευταία σειρά των σκάμνων κάθισε στην εκκλησία κι όχι μπροστά όπως συνηθίζεται να είναι οι στενοί συγγενείς κι έπαιζε με ένα κομπολόι καθ’ όλη την διάρκεια της ακολουθίας σαν να μην ήταν σε κηδεία αλλά σε καφενείο κι έπινε τσίπουρα. Έχει περίεργους τρόπους η θλίψη να εμφανίζεται. Κάποτε εμφανίζεται με την εξαφάνιση της. Δεν έγινε, δεν συνέβη αυτό. Άρνηση. Τώρα καταλαβαίνω τον πατέρα μου. Σαν να ήταν όλη η ύπαρξή του εκείνο το κομπολόι πάσχιζε να κρατήσει τις χάντρες στο σχοινί τους, μην σκορπιστούν στο πάτωμα, μην σκορπιστεί ο νους του. Αυτός ήταν ο τρόπος του να αντέξει, να μην χάσει το μυαλό του τώρα κατανοώ. Τότε όμως το θεώρησα αδιαφορία κι ασέβεια και του είχα θυμώσει πολύ.
” ΕΞΑΠΤΕΡΥΓΑ “Κεφάλαιο 3ο από το διήγημα ΤΟ ΜΠΛΕ ΔΩΜΑΤΙΟ της Μαρίας Λεμεσού το επόμενο κεφάλαιο στις 10/1//23
*Το διήγημα αυτό γράφτηκε στα πλαίσια του παιχνιδιού των λέξεων. Το παιχνίδι αυτό είναι ως εξής. Η Μαρία Λεμεσού σε ανάρτηση της στο διαδίκτυο ζητά από τους διαδικτυακούς φίλους λέξεις, μπορεί να δώσει μια ο καθένας. Τι συλλέγει και τις συμπεριλαμβάνει ανεξαιρέτως σε ένα κείμενο, τις συνδέει με δικές της και αφηγείται μια ιστορία.
