Ζητείται κύκνος
Ψάχνω τη σκάλα.
Στη σοφίτα του απογεύματος.
Τι μου `ρθε να σε κρεμάσω σε όλο το σπίτι;
Ποιος ξεθεμελιώνει κύκνεια τραγούδια τώρα;
Τεντώνω τα χέρια μου μπας και σε φτάσω.
Να, αυτό το μεσημέρι του Ιούλη, τυλιγμένο με γιρλάντες νερού κι ήχους νησιού, πρέπει να κατέβει.
Κι αυτό.
Αυτό το βράδυ Σαββάτου που χορεύει στους ρυθμούς μιας βρόχινης μπαλάντας.
Ψάχνω θυμούς να σκαρφαλώσω.
Μπας και σε κατεβάσω από τα τζάμια μου.
Αναβοσβήνεις σαν υπόσχεση γιορτής.
Που πέρασε.
Πατάω στον λυγμό ενός φτερού.
Κι ανεβαίνω.
Μεσημέρι ενός χειμώνα με λιακάδα.
Έτσι θα ‘θελα να πεθάνω, αν ήμουν στίχος τραγουδιού.
Μετά από φιέστες προσεχώς και ρεκλάμες ευτυχίας.
Ανάμεσα σ’ ενός τσιγάρου δυο ρουφηξιές.
Κυριακή βράδυ, ενός τυχαίου γεγονότος.
Ανάμεσα σε δυο καθημερινές.
Έτσι θα `θελα να γυρίσω το μαχαίρι μου σ’ εμάς.
Στην τελευταία νότα ενός για πάντα που τραγούδησε κάποια βραχεία μνήμη.
Κι έτσι τώρα σέρνω το πέταγμα μου, ανάμεσα σε δυο δωμάτια.
Ζητείται κύκνος.
Να πεθάνει ανάμεσα σε δυο ρεφρέν.
