“Η Τζένη” από την Ιωάννα Κεκάτου

-Τι θες από μένα;

-Από σένα τίποτα συγκεκριμένο, από τον φίλο σου θέλω. Να φύγει από την αγορά. Προσπάθησα να τον προειδοποιήσω αλλά δεν με άκουσε όπως φαίνεται. Είπε, την πλησίασε και της έλυσε τα μάτια.

– Ποιος είσαι;

– Δεν έχουμε γνωριστεί; Πως και έτσι; Συνήθως όλες οι πόρνες με αναγνωρίζουν, κρίμα. Είμαι ο Άλεξ και από εδώ είναι τα φιλαράκια μου. Και γενικά εμάς μας αρέσει πολύ η αποκλειστικότητα, δεν μας αρέσει να μοιραζόμαστε.

-Δεν καταλαβαίνω…τι έκανε ο Τσικ και εγώ και τα αγόρια και τι σχέση έχουμε με όλο αυτό; όριζε.

Άρχισε να χειροκροτεί αποδοκιμαστικά και να γελάει. Την κοίταξε στα μάτια την πλησίασε αργά με τα χέρια πίσω από την πλάτη του και μόλις έφτασε αρκετά κοντά της την άρπαξε από το πρόσωπο απότομα και επιθετικά και σχεδόν κόλλησε το πρόσωπο του στο δικό της. Από τα χείλη της ξέφυγε ένα τρομαγμένο επιφώνημα.

– Ωραία παράσταση. Μην προσποιείσαι όμως σε εμένα πως δεν ξέρεις για τα χάπια. Όσο και να προσπαθήσεις να καλύψεις τον φιλαράκο σου δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να σας σώσει.

– Αλήθεια λέω! Δεν μας έχει πει τίποτα.

– Αμφιβάλλω… με εσένα είναι συνέχεια στο μαγαζί αρά εσύ τον βοηθάς στο μαγείρεμα.

– Δεν έχω ιδέα για τι πράγμα μιλάς. Εμείς δεν σπρώχνουμε χάπια. Είναι ακριβά για τους πελάτες μας.

– Ωραία. Εφόσον δεν ξέρεις… . Είπε και την έπιασε με δύναμη από το λαιμό.

– Ο νταβαντζής σου μου έκλεψε την ιδέα και τώρα προσπαθεί να μου κλέψει και τους πελάτες. Προσπάθησα να τον προειδοποιήσω, αλλά δεν ακούει και έτσι σκέφτηκα πως κάτι πιο πρακτικό ίσως να τον κινητοποιούσε πιο εύκολα. Δεν έχεις ακούσει ποτέ για όλα αυτά;

– Όχι! Πρώτη φορά το ακούω δεν μας είχε πει τίποτα, απάντησε λαχανιασμένα. Οι παλμοί της είχαν αρχίσει να ανεβαίνουν επικίνδυνα και η ίδια πλέον αντιλαμβανόταν πλήρως πως δεν είχε να κάνει με παιδιά ή ερασιτέχνες. Θα τους σκότωναν για να πάρουν εκδίκηση για την ανυπακοή του Τσικ και την χασούρα και θα τους ξεφορτώνονταν με τέτοιον τρόπο που δεν θα τους έβρισκε κανένας ποτέ.

– Τώρα που τα έμαθες, πως αισθάνεσαι; Είπε και απομακρύνθηκε από πάνω της.

– Άφησε μας αν φύγουμε και σου εγγυώμαι εγώ προσωπικά πως θα ξεκόψει και δεν θα ξανά ανακατευτούμε στις δουλειές σου.

– Όχι τόσο εύκολα. Δεν θα σε ακούσει. Εγώ προτείνω να κάνουμε κάτι πιο….χειροπιαστό. Κάτι που θα τον βάλει σε σκέψεις. Αγόρια δείξτε στην φίλη μας πόσο περιποιητικοί είμαστε με τους φιλοξενούμενους μας.

– Όχι σε παρακαλώ αν μας αφήσεις μπορώ να σε βοηθήσω!!!!! Ούρλιαξε, καθώς τον κοιτούσε να βγαίνει από το δωμάτιο αφήνοντας την πίσω με τους απειλητικά αμείλικτους μπράβους του.

Στο δωμάτιο αυτό, οι δυο ψηλοί και κατά πολύ περισσότερο από εκείνη, δυνατοί άντρες την χτύπησαν και την εξευτέλισαν με κάθε δυνατό τρόπο, ενώ ταυτόχρονα βιντεοσκοπούσαν ότι της έκαναν με απώτερο σκοπό να στείλουν το βίντεο στον Τσικ και μαζί με το βίντεο και ένα πολύ ισχυρό μήνυμα. Το βασικότερο όμως πρόβλημα στο μυαλό της Τζένης δεν ήταν ο ξυλοδαρμός εξαιτίας της επιπολαιότητας και της δικής της και του συνεργάτη και φίλου της. Η βασικότερη έννοια της ήταν τα δύο ανήλικα και χτυπημένα αγόρια στο διπλανό δωμάτιο και τι τα περίμενε και εκείνα και εκείνη. Ήθελε να τρέξει και να σώσει και τα παιδιά και τον εαυτό της από αυτή τη κατάσταση, όμως δε μπορούσε. Έπρεπε να περιμένει την κατάλληλη στιγμή. Θεωρούσε πως ήταν οι πιο αδικημένοι της ιστορίας. Ο Τσικ και η Λιλί είχαν επιλέξει αυτή την ζωή, ήταν μεγάλα παιδιά και έκαναν συνειδητές επιλογές, όμως ο Πέτρος και ο Άκης ήταν δύο ανήλικα παιδιά, όπου του ενός ο αδερφός ήταν έμπορος ναρκωτικών και ο άλλος προερχόταν από ένα πραγματικά άσχημο οικογενειακό περιβάλλον και είχε μεγαλώσει δίπλα σε έναν άλλο μεγάλο έμπορο ναρκωτικών και ακόμα μεγαλύτερο χρήστη. Και εκείνη; Εκείνη ήταν ένα ακόμα κορίτσι, που θεώρησε αυτό τον δρόμο την εύκολη λύση. Πόσο ρομαντική και απλή απάντηση. Σε μια περίοδο που όλα έδειχναν να την απογοητεύουν και να την εγκαταλείπουν και σύμφωνα με εκείνη, όταν αισθάνεσαι την γη κάτω από τα πόδια σου να καταρρέει, είναι λίγα τα πράγματα που δεν διατίθεσαι να κάνεις, ώστε να σώσεις τον εαυτό σου. Και αυτό αισθανόταν και εκείνη την στιγμή. Τη γη κάτω από τα πόδια της να την εγκαταλείπει και δεν ήταν διατεθειμένη να καταρρεύσει και εκείνη μαζί της, αλλά δεν ήξερε για την ώρα πως ακριβώς θα κρατιόταν στην επιφάνεια.

Ο ξυλοδαρμός της κράτησε αρκετή ώρα και η Τζένη δεν ήξερε αν θα μπορούσε να αντέξει για πολύ ακόμα. Η εξάντληση της ήταν σχεδόν εκτός ελέγχου και τα μάτια της δεν ήθελαν να συνεχίσουν να είναι ανοιχτά για πολλή ώρα ακόμα. Όμως, κρατήθηκε λίγο ακόμα μέχρι που ακούστηκε ένας δυνατός και βροντερός ήχος από την μεταλλική πόρτα και μπήκε στο δωμάτιο πάλι ο ίδιος άντρας, κρατώντας όμως τον Άκη και τον Πέτρο αυτή τη φορά. Εάν εκείνη ήταν εξαντλημένη σε ένα βαθμό, τότε τα παιδιά με κάποιο θαύμα ήταν ακόμα στην ζωή. Τα ρούχα τους ήταν σκισμένα και γεμάτα αίματα όπως και τα πρόσωπά τους και ο Άκης έκλαιγε.

Τους έφερε και τους έδεσε και αυτούς δίπλα της. Ο άνδρας που άκουγε στο όνομα Άλεξ πρόσταξε να τους αφήσουν εκεί όλη μέρα και να τους έχουν υπό αυστηρή επιτήρηση και μετά απλά έφυγε. Οι ώρες που ακολούθησαν ήταν φρικιαστικές και απάνθρωπες. Τους άφησαν νηστικούς και τους χτυπούσαν και βιντεοσκοπούσαν όλες αυτές τις χυδαιότητες. Η κατάσταση συνεχίστηκε για δύο ακόμα ημέρες. Τα μέτρα επιτήρησης ήταν πραγματικά αυστηρά και δεν υπήρχαν καθόλου περιθώρια για λάθη. Την τρίτη μέρα όμως , που συνεχίστηκαν τα μαρτυρία τους ο ένας από τους δύο φρουρούς, που τους επιτηρούσε το απόγευμα, δέχθηκε ένα πολύ σοβαρό τηλεφώνημα από κάποιον και αμέσως βγήκε έξω από το δωμάτιο .

– Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να βγούμε από εδώ μέσα.

– Μην μιλάς Άκη…. όχι τώρα!

Η μεταλλική πόρτα μπροστά τους ξανά άνοιξε και ο ίδιος άντρας ξανά μπήκε στο δωμάτιο και σχεδόν τρέχοντας άρπαξε ένα μεγάλο μαύρο σάκο που μέχρι εκείνη την ώρα βρισκόταν στο πάτωμα δίπλα από την πόρτα και βγήκε πάλι από το δωμάτιο κλειδώνοντας την μεγάλη πόρτα πίσω του αυτή την φορά.

Μην μιλήσει κανείς μέχρι να πω εγώ…! Είπε μέσα από τα δόντια της η Τζένη.

Λίγα λεπτά πέρασαν και το δωμάτιο βυθίστηκε στην σιωπή. Ήταν σχεδόν ολοφάνερο πως δεν υπήρχε κανείς μέσα και έξω από το συγκεκριμένο δωμάτιο. Η Τζένη δεν ήταν σίγουρη για το τι έπρεπε να κάνει. Δεν είχε καμία απολύτως ιδέα για το που βρισκόταν και ακόμα και αν ήθελε να φύγει ήταν δεμένη πάνω σε έναν σκουριασμένο πάσσαλο στη μέση του δωματίου, δεν μπορούσε καν να δει τον Πέτρο και τον Άκη. Οι δυνάμεις της δεν θα την κρατούσαν ζωντανή για πολύ ακόμα και αυτό το ήξερε. Καταλάβαινε το κουράγιο της. Κυρίως όμως καταλάβαινε πως δεν ήταν μόνη της. Μαζί της στο δωμάτιο ήταν και δυο τρομαγμένα παιδιά, τα οποία δεν μπορούσε να αφήσει μόνα τους και να φύγει. Θα μπορούσε να περιμένει λίγο ακόμα τον Τσικ να τους εντοπίσει και να τους σώσει. Μπορεί όμως μέχρι τότε κάποιος από όλους τους να μην τα είχε καταφέρει να επιβιώσει και στη χειρότερη περίπτωση… ίσως κανείς να μην τα είχε καταφέρει να επιβιώσει. Ακόμα όμως και αν ερχόταν ο Τσικ, τότε τι; Ίσως ακόμα και αν ερχόταν να έσωζε μόνο τον αδερφό του, ή μόνο τον αδερφό του και το δωδεκάχρονο που ήταν μαζί του. Πάντως σίγουρα δε θα ρίσκαρε τόσο πολύ για να σώσει και εκείνη. Μια φθηνή πόρνη. Θα μπορούσε να είχε όσες τέτοιες ήθελε. Δεν θα του έλειπαν, ούτε θα δυσκολευόταν να τις βρει . Μετά από αυτές τις σκέψεις ήξερε πολύ καλά πως έπρεπε να φύγει και μάλιστα γρήγορα. Τι σκέφτοταν όμως; Πως θα έφευγε από όλα αυτό; Ακόμα και να το αποφάσιζε, θα έπρεπε να καταφέρει πρώτα από όλα να απεγκλωβιστεί από τον πάσσαλο που ήταν δεμένη και έπειτα χωρίς να την καταλάβουν να βρει την έξοδο και μόνο τότε θα μπορούσε, αν φυσικά δεν την έβρισκαν οι άντρες του Άλεξ, να φύγει. Το συγκεκριμένο σχέδιο όμως ήταν ανέφικτο για ένα σωρό λόγους. Αν όμως ….. .

– Πέτρο, Άκη, είστε δεμένοι;

– Ναι.

– Μπορείτε να βοηθήσετε ο ένας τον άλλον για να λυθείτε;

– Όχι, αν μπορούσαμε δεν θα περιμέναμε εσένα για να μας το πεις.

– Μην της μιλάς έτσι!

– Ωραία, έχω ένα σχέδιο. Αλλά για να το καταφέρουμε θα πρέπει πρώτα να λυθούμε και θέλω να με ακούσετε πολύ μα πολύ προσεκτικά. Πως σας έχουν δέσει;

– Εγώ είμαι δεμένος σε μια καρέκλα, τα χέρια μου είναι δεμένα στην πλάτη μου.

– Και εγώ είμαι στο πάτωμα δεμένος από κάτι κορδέλες σαν αυτές που έχετε στο μαγαζί στο μπλε δωμάτιο.

– Ωραία Άκη με τι είσαι δεμένος στην καρέκλα;

– Με ταινία.

– Ωραία! Προσπάθησε να τρίψεις τους καρπούς σου μεταξύ τους. Με δύναμη, όση δύναμη έχεις!

Πνιχτές κραυγές πόνου αντηχούσαν για λίγο μέσα στο δωμάτιο. Η ταινία είχε γδάρει το δέρμα του Άκη, όμως είχε χαλαρώσει συγκριτικά με πρώτα. Αχνές γρατσουνιές φούσκωναν εδώ και εκεί στα χέρια του, η τριβή όμως, σε συνδυασμό με το άγχος του, έκαναν τα χέρια του να ιδρώσουν και έτσι η ταινία άρχισε να γλιστράει.

– Τζένη γλιστράει!

– ΩΡΑΙΑ! Ωραία προσπάθησε να την βγάλεις τώρα, πρώτα το ένα χέρι και μετά το άλλο! Εναλλάξ! Τελείωνε!

– Πέτρο εσύ με τι είσαι δεμένος;

– Με κορδέλες.

– Σαν αυτές στο μαγαζί;

– Ναι.

– Ωραία αν φτάνεις προσπάθησε να τις λύσεις όσο προσπαθεί να κόψει την ταινία ο Άκης.

– Το έκανα!

– Μπράβο Άκη ! Τώρα γρήγορα και τα πόδια!

– Τζένη δεν τις φτάνω για να τις λύσω, μπορώ όμως.

– Τι; Τι μπορείς;

Ο Πέτρος είχε στο μυαλό του πως έπρεπε να ξεφορτωθεί τις κορδέλες από τα χέρια του πάση θυσία και το έκανε. Σηκώθηκε πάνω και άρχισε να τραβάει με μανία τις κορδέλες. Ήταν φτιαγμένες από ύφασμα επομένως ήταν σχεδόν αδύνατον να κοπούν με αυτό τον τρόπο. Όσο περισσότερο τραβούσε όμως τόσο περισσότερο χαλάρωναν τα καρφιά στον τοίχο από τα οποία στηρίζονταν οι χειρολαβές, πάνω στις οποίες ήταν δεμένες οι κορδέλες. Στο μεταξύ όμως και η Τζένη προσπάθησε να αποδράσει από τα δεσμά της, μάταια όμως. Εκείνη ήταν σφιχτά δεμένη με σχοινί πάνω στον πάσσαλο με αποτέλεσμα να μην μπορεί να απεγκλωβιστεί από μόνη της.