” ΚΑΡΒΟΥΝΟ “
Κεφάλαιο 4ο από ΤΟ ΜΠΛΕ ΔΩΜΑΤΙΟ της Μαρίας Λεμεσού
Μότο: Κι από κλειστά παραθυρόφυλλα μπαίνει το φως. Η αγάπη από εκεί που δεν την περιμένεις.
Νωρίς μου επέβαλε η ζωή μεγάλο ξεκατίνιασμα. Δεν εννοώ τη λέξη όπως ευρέως είναι γνωστή, συνδυασμένη με καυγάδες και ξεμαλιάσματα μεταξύ γυναικών μα με την αρχική της έννοια που σημαίνει να φορτώνεις ένα ζώο πολύ περισσότερο απ’ όσο μπορεί να αντέξει. Μα άντεξα. Ούτε στάθηκα μα ούτε έπεσα. Κάθισα ανακούρκουδα στον τόπο που μου δόθηκε για μοίρα κι είπα αυτό είναι το κομμάτι που μου αναλογεί κι είμαι εντάξει. Εγώ έχω γειτονάκι την λιτότητα (έτσι ονομάζουμε συχνά την δυστυχία για να είναι πιο υποφερτή) την απλότητα και την ησυχία. Τίποτα μεγάλο και σπουδαίο δεν θα πράξω και η ευδαιμονία είναι ένας τόπος για τους άλλους. Έτσι έλεγα. Πριν το γεγονός…
Ιούνιος κι ετοιμάζαμε τη γιορτή πριν το κλείσιμο του σχολείου για το καλοκαίρι. Κουτσά στραβά είχα φτάσει δεκαεφτά, με πολλή καζούρα και πειράγματα μα κι αρκετές χαρές μην είμαι αγνώμων, ψέματα λίγες και καλές. Το μαθητικό συμβούλιο είχε μεγάλες φιλοδοξίες για μια γιορτή που θα άφηνε είπαν εποχή με τη φαντασμαγορία της, φωταγωγημένη με λέιζερ μα και με προβολές βίντεο με στιγμιότυπα από την σχολική καθημερινότητα. Όλους μας είχαν αγγαρέψει κανείς δεν έμεινε χωρίς καθήκοντα όμως παράπονο δεν είχαμε, ίσα ίσα μελίσσι βουίζαμε μέσα στις αίθουσες καθένας προσπαθώντας κι όλοι μαζί, να φέρουμε εις πέρας τα καθήκοντα μας.
Και ξαφνικά έγιναν όλα κόκκινα. Πορτοκαλί το πιο ακριβές. Κανείς μέχρι τώρα δεν μπορεί να πει από που ξεκίνησε η φωτιά. Το βέβαιο είναι ό,τι εξαπλώθηκε ραγδαία. Τρόμος, φωνές, ποδοβολητά. παιδιά που είχαν εγκλωβιστεί σε τάξεις κι άλλα που κατρακύλαγαν στις σκάλες ψάχνοντας δρόμο διαφυγής. Μόνο εγώ ήμουν ήσυχος. Δεν το φοβόμουνα εγώ το πορτοκαλί από μικρός πολύ καλά το γνώριζα. Άρπαξα το λάστιχο που είχαμε στην αυλή και κατάβρεχα όπου μπορούσα. Κι όταν κατάφερα κι άνοιξα δρόμο προς τις τάξεις μπούκαρα. Χωρίς νερό ανεμίζοντας κάτι ρούχα που είχα βρει στην αποθήκη. Τρελό; Μπορεί. Έσωσα πάντως λένε έντεκα παιδιά. Τα δυο απ΄ αυτά με είχαν κάποτε δείρει. Δεν βαριέσαι.. Τις ώρες τις πορτοκαλί αυτά δεν έχουν σημασία. Τα έσωσα. Εμένα δεν κατάφερα να με σώσω. Χαλάλι. Έσωσα άλλους έντεκα. Εύχομαι να φτιάξουνε ομάδα και να παίζουνε κανένα ματσάκι στη μνήμη μου. Δεν είμαστε όλοι για όλα. Μερικοί γεννηθήκαμε για να πεθάνουμε. Να πεθάνουμε για τους άλλους. Μόνο γι` αυτή την ώρα γεννηθήκαμε, είμαι βέβαιος και είναι οκ. Όχι δεν είμαι ήρωας. Είμαι ανεμοδούρα. Έδειξα να φυσήξει ο άνεμος προς αγάπη. Τίποτ΄ άλλο.
Επίλογος
“ΑΣΤΕΡΙ “
Μότο: Το ψωμί της αγάπης είναι καμωμένο από ψίχουλα. Κάνε αυτό που σου αναλογεί. Το ελάχιστο.
Δεν είναι ωραία εδώ. Δεν είναι άσχημα. Μόνο είναι. Τη μάνα μου δεν τη συνάντησα όπως λένε, ίσως είναι σε άλλα δωμάτια δεν ξέρω. Δεν το περίμενα όμως έχω καθήκοντα όπως και στη γη , απλά άλλης φύσης. Μια από τις εργασίες μου π.χ. είναι να καθαρίζω τα σύννεφα. Δεν φαντάζεσαι τι τοξίνες θα πέφτανε πάνω σου όταν βρέχει αν δεν κάναμε αυτή την εργασία, γιατί δεν την κάνω μόνο εγώ είμαστε πολλοί. Δεν βρίσκεις εδώ κανένα νόημα αυτά είναι παραμύθια. Μόνο σιωπή υπάρχει γλυκιά κι ανεξιχνίαστη. Και το καλύτερο, δεν διαφέρω, εδώ είμαστε όλοι πολύχρωμοι.
ΤΕΛΟΣ
ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ
Μότο: όχι με το μαχαίρι με το φως να κόβεις.
Τα βράδια το δωμάτιο μου γίνεται μπλε. Γίνομαι μπλε. Ανοίγει ο χρόνος τα παραθυρόφυλλα του. Επιστρέφω. Γίνομαι εκείνο το ανίδεο παράδοξο βρέφος που επιμένει και θα επιμένει, στην καλοσύνη.
” Όνειρο…. “
ΥΓ: Αφιερωμένο στον Manolo
Τί θα έλεγε αν το διάβαζε…
Δεν θα μάθω ποτέ.
*”ΚΑΡΒΟΥΝΟ“ Κεφάλαιο 4ο και τελευταίο από το διήγημα ΤΟ ΜΠΛΕ ΔΩΜΑΤΙΟ της Μαρίας Λεμεσού
*Το διήγημα αυτό γράφτηκε στα πλαίσια του παιχνιδιού των λέξεων. Το παιχνίδι αυτό είναι ως εξής. Η Μαρία Λεμεσού σε ανάρτηση της στο διαδίκτυο ζητά από τους διαδικτυακούς φίλους λέξεις, μπορεί να δώσει μια ο καθένας. Τι συλλέγει και τις συμπεριλαμβάνει ανεξαιρέτως σε ένα κείμενο, τις συνδέει με δικές της και αφηγείται μια ιστορία
