Μαρία Σωτηροπούλου: Να έβρεχε φως

Εκτός προγράμματος, αφήνω τα σύμβολα κι ακολουθώ την εξήγηση.
Σκέφτομαι συχνά.
Πιο συχνά απ’ όσο αντέχω, σε μία πόλη που δεν θέλει να σκέφτεσαι.
Ήσυχα ήσυχα σε θέλει με μία κάρτα στο χέρι.
Χτύπα την κάρτα.
Πήγαινε στη δουλειά.
Χτύπα την κάρτα.
Σχόλασε.
Χτυπά την κάρτα.
Χτυπά την κάρτα.
Περπάτα τον ίδιο δρόμο αντίστροφα.
Χτύπα την κάρτα.
Πλήρωσε τους λογαριασμούς.
Πλήρωσε για να διασκεδάσεις.
Χτύπα την κάρτα.
Πλήρωσε για να ζεσταθείς.
Χτύπα την κάρτα.
Πλήρωσε για να γελάσεις.
Χειροκρώτα δυνατά.
Χτύπα την κάρτα.
Πλήρωσε για να κλάψεις.
Χαρτομάντιλα.
Πολλά.
Ένα για τη μαμά, ένα για τον μπαμπά.
Και το τελευταίο, τη δύναμη σου, για σένα.
Εκτός προγράμματος.
Ποιο το νόημα.
Σε ρωτάνε, τους ρωτάς.
Τι είναι τέχνη κυρίες και κύριοι.
Τι είναι ζωή.
Τι είναι έρωτας.
Τι είναι θάνατος.
Σωστή απάντηση.
Καμιά.
Η μόνη σωστή απάντηση, είναι οι λάθος απαντήσεις.
Τι είναι;
Τι είσαι;
Τι είμαι;
Τι είμαστε;
Λάθος απαντήσεις.
Αυτό είμαστε.
Αυτή είναι η ουσία που μας κάνει να προχωράμε.
Μουτζούρες αδέξιες.
Χέρια γεμάτα χρώματα.
Κάτι που σκεφτόμαστε και θέλουμε να ξέρετε.
Ένα ανθρωπάκι στο μπλοκ ζωγραφικής μας.
Αν γινόταν να είμαστε παιδιά.
Για λίγο εκτός προγράμματος.
Να πετούσαμε τις κάρτες.
Να έβρεχε φως.