“ΜΕ ΛΕΝΕ ΝΙΚΟ”
Κεφάλαιο 1ο από το αφήγημα “ΜΕ ΛΕΝΕ ΝΙΚΟ” του Νίκου Παλαιοκώστα
Νάουσα, Πάρος 9 Σεπτεμβρίου 2037
Με λένε Νίκο και είμαι σήμερα… γίνομαι 70 χρονών!
Σήμερα 70!
70;
Μαααλάκα 70!
Συνεχίζουμε;
Μια χαρά πέρασα και σταματάω εδώ;
Να συνεχίσω;
Τι πρέπει να κάνει, να μην κάνει, να κόψει, να προσθέσει ένας άντρας στα 70;
Άκου 70…
Μήπως να σταματήσω να οδηγώ γρήγορα γιατί μειώθηκαν τα αντανακλαστικά, να πουλήσω τη μηχανή, να πετάξω απ’ το παράθυρο τον gaming πύργο μου και τα VR, να σταματήσω να κοιτάω κώλους, να σταματήσω να ονειρεύομαι…κώλους;
Και να πλακωθώ στις εξετάσεις, να κόψω το τσιγάρο, το ποτό, τα λιπαρά, τους υδατάνθρακες, τους…κώλους και να καταβάλω τη μέγιστη δυνατή προσπάθεια ώστε όταν πεθάνω να είμαι…υγιής;
Τι σκατά…
Είναι 6 το πρωί και ξημερώνει σιγά σιγά στην ομορφιά της ζωής μου… Τη Νάουσα.
Όπως τα περισσότερα πρωινά τέτοια ώρα η θάλασσα είναι λάδι και η Νάουσα μας, παρέα με τη θάλασσα που την αγκαλιάζει κοιτάζει την ανατολή και την υποδέχεται αλλάζοντας χίλια χρώματα λεπτό το λεπτό για να είναι όσο πιο όμορφη μπορεί για τον ήλιο.
Όπως στέκομαι στο μπαλκόνι μου, δεξιά μου είναι η ανατολή και απέναντι βλέπω βουτηγμένα στα χρώματα μερικά απ΄τα πιο αγαπημένα μου σημεία της Νάουσας: Linardo, Agosta, Barbarossa. Μα πόσες αναμνήσεις, πόσα πανέμορφα βράδια, πόσοι υπέροχοι φίλοι και πόσα βυτία σφηνάκια. Χα! Ναι. Πολλά! Ναι, και χωρίς εμφανείς συνέπειες.
Διπλό ελληνικό κύριε Κάραλη και συνεχίζουμε.
Άκου 70…
Μα ποιος χτυπάει πρωί πρωί;
-ΕΛΑ ΓΥΡΩ ΓΥΡΩ ΕΙΜΑΙ ΣΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ!
-Νίκο;
-Μάριε!
-Νίκο!
-Μάριε;
-Τι έτσι θα το πάμε τώρα;
-Αα δεν ξέρω, εσύ το ξεκίνησες πρώτος!
-Χαχαχαααα σε βρήκα επιτέλους!
-Καλώς το παλικάρι μας!
-Καλώς σε βρήκα Goodfather μου!
-Να τα αφήσεις αυτά που ξέρεις! Νονός, Νο-νός!
– Τι κάνεις εδώ παιδί μου, γιατί δεν με ειδοποίησες;
-Ε είπα κι εγώ να δώσω το παρόν σ΄ αυτά τα…σημαντικά -ας πούμε – γενέθλια και ήθελα να σου κάνω έκπληξη.
-Και μου την έκανες, χαίρομαι τόσο μα τόσο πολύ που σε βλέπω, αλλά…
-Αλλά;
-…Περιμένω γκόμενα, πρέπει να φύγεις!
-Νάτααα, αρχίσαμε τα αστειάκια.
-Τα αστειάκια μωρό μου δεν τα σταματήσαμε ποτέ. Ζούμε με αυτά και για αυτά.
-Και πολύ καλά κάνετε κύριε Νίκο, κάτι παραπάνω θα ξέρετε εσείς.
-Κεριά και λιβάνια! Απλά αν δεις τη ζωή λίγο από μακριά, όπως τη βλέπω εγώ τώρα, έχει απίθανη πλάκα! Γενικά…είναι για να χτυπιέσαι απ’ τα γέλια. Όποιος την παίρνει εντελώς σοβαρά είναι πολύ μαλάκας.
-Να…γι’ αυτά ήρθα!…μου έλειψες!
-Άσε το γλείψιμο τώρα, θα σε “φορτώσω” φεύγοντας έτσι κι αλλιώς.
-Ναι λες και δεν το ήξερα. Αλλά αυτή τη φορά δεν θέλω τίποτα!
-Καλά τότε.
-Τι καλά; Εντάξει έκανα μία μικρή αντίσταση, λογικά πρέπει να το πεις κάνα δυο φορές ακόμη και να κάνω πως δέχομαι τελικά.
-Χαχαααα. Μα πόσο χαίρομαι που ήρθες! Για πες. Μόνος σου;…που είναι ο γκόμενος;
-Δεν μπορούσε να έρθει, τα έχει και με τον αδερφό σου.
-Ωου, εξελισσόμαστε μικρέ μπράβο. Κάνε με περήφανο, κάνε με.
Ντάξει δεν περίμενα και κάτι άλλο με τη μαμά που έχεις και με μένα συμπληρωματικά για νονό βεβαίως βεβαίως.
-Γιατί λες δυο φορές “βεβαίως”;
-Είναι ατάκα από ελληνική ταινία του….1454. Λίγο μετά την άλωση της Πόλης.
-Τι είναι “άλωση” και για ποια πόλη μιλάς;
-Ωωωω θεέ μου βοήθησέ με. Θα σου πω άλλη στιγμή. Για πες τώρα, τελικά μόνος;
– Ναι, ήρθα μόνο για σένα! Ε 70 είναι αυτά, άσε που σε πεθύμησα πολύ! Και ευκαιρίας δοθείσης, ήθελα να έρθω μόνος γιατί πρέπει…να με “εκπαιδεύσεις” και λίγο. Όσο μεγαλώνω κάποιοι προβληματισμοί μου φαίνονται αδιέξοδα και κάτι μου λέει ότι εσύ έχεις αρκετές απαντήσεις να μου δώσεις. Μεγάλωσα αρκετά νομίζω, το ίδιο κι εσύ. Θα σε μάθω επιτέλους λίγο καλύτερα και….θα μάθω κι εγώ απ’ αυτό!
– “Ευκαιρίας δοθείσης”, “προβληματισμοί”, “θα μάθεις από αυτό”; Έχεις σοβαρέψει τόσο πολύ;…να ανησυχήσω;…τι έπαθες παιδάκι μου;…ποια καργ…α
-ΚΑΜΜΙΑ!! Εσύ μου έμαθες από όταν ήμουνα πολύ μικρός, ότι μπορεί κάποιος να είναι πολύ σοβαρός αλλά και πολύ…βλαμμένος και να είναι…γαμάτος! Θέλω και τα υπόλοιπα μυστικά σου!
– Χα!….θα τα πούμε όλα εν καιρώ.. Πες μου, είσαι χαρούμενος στη ζωή σου;
-Ναι.
-Δηλαδή;
-Τι δεν κατάλαβες;
-Δώσμου ένα δύο στοιχεία βλαμμένο.
-Είμαι με μία καλή κοπέλα, περνάω καλά μαζί της, το πανεπιστήμιο με ζορίζει λίγο και με τρελαίνει αλλά οκ.
-Αααα δεν αρχίζουμε καλά.
-Δηλαδή;
– Ανάποδα μου τα λες. Θα έπρεπε να περνάς καλά στο πανεπιστήμιο, γιατί αυτό θα είναι σημαντικό κομμάτι για το μέλλον σου και η κοπέλα “να σε ζορίζει λίγο και να σε τρελαίνει και οκ” για να έχει ενδιαφέρον το θέμα και να μη βαριέσαι!…για να μην πω τίποτα άλλο.
Άκου “καλή κοπέλα”, “καλά Χριστούγεννα”! Και δη σε αυτήν την ηλικία.
-Τι να δει;
-Το Χριστό φαντάρο, άκου τι να δει… Γαμώ τα πανεπιστήμια. Με Η γράφεται.
-Γιατί; Και τι σημαίνει;
-Γιατί έτσι. Και θα σου πω άλλη στιγμή τι σημαίνει.
-………………
-Τι;
– Τίποτα, σκέφτομαι αυτά που μου έλεγες πριν μπλέξουμε με το “δη”.
– Ναι.. Να! Αυτά τώρα ας πούμε που απάντησα στο δικό σου “καλά”, θεωρούνται αντισυμβατική σκέψη!…ενώ η πιο λογική οπτική θα έπρεπε να είναι αυτή. Συμφωνείς;
-Το επεξεργάζομαι…Δεν έχεις άδικο!
-Το “δεν είσαι άσχημη” δεν είναι κομπλιμέντο για μια γυναίκα να ξέρεις. Το ίδιο “και το δεν έχεις άδικο” για μένα. Φυσικά και δεν έχω. Και θα το έχεις καταλάβει καλύτερα πριν φύγεις από το νησί, στο υπόσχομαι…
Συνεχίζεται…
Η ιστορία και τα πρόσωπα είναι προϊόν μυθοπλασίας.
