Με λένε Νίκο
Κεφάλαιο 2ο από το αφήγημα “ΜΕ ΛΕΝΕ ΝΙΚΟ” του Νίκου Παλαιοκώστα
– Έλα πάμε μέσα και πες μου για τους δικούς σου.
Τι κάνει η μαμά πρώτα από όλα
– Ωωωω δεν έχει ανάγκη αυτή!
Είναι υπέροχος κάφρος και ξυράφι παντού και πάντα. Μας μοιράζει απλόχερα αγάπη, χαρά και γέλιο.
– Τίποτα δεν της δόθηκε της ίδιας απλόχερα να θυμάσαι.
– Δηλαδή;
– Όταν αυτή κρίνει θα σου πει την ιστορία της φαντάζομαι.
Είναι υπέρτατος πολεμιστής να ξέρεις!
– Νομίζω ότι αυτό το ξέρω πια.
– Είναι καλά;…χαρούμενη;
– Τώρα ναι.
– Χαίρομαι. Πραγματικά χαίρομαι πολύ! Μου έχει δώσει απίθανο γέλιο όλα αυτά τα χρόνια. Ζει για να γελάει, σαρκάζει, αυτοσαρκάζεται μοναδικά. Εύχομαι να υπήρξα αντάξιος συμπαίκτης της.
– Είμαι σίγουρος και το ξέρει και το ξέρεις! Μοιάζετε τόσο άλλωστε. Την αγαπάς πολύ ε;
– Ναι. Πολύ. Μου το επέτρεψε.
– Δε σε καταλαβαίνω, τι εννοείς;
– Είναι από τα άτομα που αυτά θα σου δώσουν την άδεια να τα αγαπήσεις. Όπως κι εγώ. Ή θα μας λατρέψουν λοιπόν ή θα μας μισούν, δεν υπάρχει ενδιάμεσο. Και αλίμονο σε αυτόν που θα αγαπήσουμε εμείς και θα μας την κάτσει στραβά.
– Γιατί αυτό;
– Γιατί τα δίνουμε όλα. Και πρέπει να μας τα δώσει όλα. Ή αν μη τι άλλο να μη γαμήσει ΚΑΙ αυτά που δίνουμε εμείς. Αλλιώς τη γάμησε. Βέβαια θα μου πεις «ουδείς αναντικατάστατος», πράγμα που ισχύει γενικά, αλλά όχι για μας.
– Αυτό αποκλείεται να στο πω γιατί δεν έχω ιδέα τι σημαίνει!
– Αυτό είναι εύκολο κι αν πάρεις τις λέξεις μία μία θα το καταλάβεις αν ΔΕΝ βιάζεσαι.
– …ναι το χω. Ψώνια! Άρα είστε μοναδικοί εσείς ναι ναι…
– Of course my dear! Και κορόιδευε όσο θες. Και επίσης όλοι αυτοί που νομίζουν ότι είναι έξυπνοι μας εκνευρίζουν γιατί εμείς είμαστε όντως. Χα!
– Έλα και το αγγλικό! Χαχαχα. Ψώνιααααααα!
– Ναι ρε είμαστε. Λες κι εσύ πας πίσω. Αλλά θέλω να δώσεις βάση στο πιο πάνω…
Ο,ΤΙ δίνεις θα παίρνεις!…και αν τα δίνεις όλα, ΟΛΑ!…θα τηρείς πάντα τις υποσχέσεις σου και θα «απαιτείς» να τηρούνται οι δικές τους! Kαι κυρίως, ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΑΝ ΜΗ ΤΙ ΑΛΛΟ ΣΕ ΟΣΑ ΔΙΝΕΙΣ ΕΣΥ!
Σχήμα λόγου το απαιτείς, γιατί η αγάπη δεν ζητάει γι’ αυτό και τα εισαγωγικά.
Μην πιστέψεις ποτέ παπαριές περί, διαφορετικότητας των ανθρώπων, διαφορετικούς χαρακτήρες και τρόπους έκφρασης και έκφανσης, και «εγώ έτσι και αυτό μπορώ και δεν είμαστε ίδιοι κι έχω τον δικό μου τρόπο» και άλλες τέτοιες πίπες.
Φυσικά και ισχύουν, αλλά χρησιμοποιούνται όλα τα παραπάνω από τους ανθρώπους για να καλύψουν το κενό τους, το πουθενά τους και την ανυπαρξία τους.
Όταν λοιπόν νιώσεις ότι «δεν παίρνεις», ότι σε υποβιβάζουν, ότι δεν σε εκτιμούν, ότι δεν σε σέβονται, ότι είναι αχάριστοι, να ξέρεις ότι είναι ΑΚΡΙΒΩΣ έτσι!
Δεν υπάρχει «αλλά»!…αν υπήρχε δεν θα ένιωθες καν όλα τα παραπάνω, λειτουργεί αυτόματα.
Ποτέ μα ΠΟΤΕ λοιπόν ΔΕΝ ζητάμε!….χτυπάμε μερικά καμπανάκια ναι, και…ΠΟΤΕ ΟΜΩΣ!…τσάμπα κι αυτά αλλά… δε γαμιέται.
– Ακούγεσαι θυμωμένος.
– Ναι όταν θυμάμαι μερικές φορές φάσεις και γκολ. Μα είναι δυνατόν να κοιτάς το ριπλέι από μία φάση ενός αγώνα όπου δεν μπήκε το γκολ και να περιμένεις στο ριπλέι να μπει;
Ή να κάθεσαι κάτω από μία μηλιά και να περιμένεις να βγάλει…πορτοκάλια;
Τόσο ηλίθια σκεφτόμαστε ώρες ώρες εμείς οι άνθρωποι. Αυτό το σκεπτικό μπορεί πολλές φορές να μην έχει συνέπειες και άλλες τόσες να σου γαμήσει χρόνια ή και τη ζωή σου ολόκληρη.
Το νου σου ρεμάλι!
– Εγώ τι έκανα πάλι;
– Για να μην κάνεις!
– Ο μπαμπάς σου;
– Αυτός νομίζει ότι δεν έχει ανάγκη. Συνεχίζει να είναι ενίοτε, σχεδόν πάντα δηλαδή, απόλυτος και σπάει…καρύδια.
Μοιράζει ευθύνες, γκρίνια και πεσιμισμό, αλλά τι να κάνεις; …ό,τι μπορεί κάνει ο καθένας.
– Έλααα, είναι καλό παιδί.
– Νομίζω ότι και κάπου εδώ ταιριάζει το «καλά χριστούγεννα»!
Δε λέω, είναι μπαμπάς μου και τον αγαπάω. Όμως θα ήταν πιο καλά αν μοίραζε χαρά, όνειρα, αισιοδοξία και… αγάπη.
– Ο κάθε ένας Μάριε κουβαλάει το δικό του σταυρό να ξέρεις. Και ο καθένας μας είναι ένα προϊόν των βιωμάτων του, των γονιών του, των συνθηκών που αντιμετώπισε, της παιδείας που πήρε αλλά και των γονιδίων και πολλών πολλών άλλων παραγόντων.
Φυσικά όλα μα όλα άπτονται και των δικών μας ικανοτήτων…για επεξεργασία και επιμέρους διορθώσεις. Αν μπορούμε. Σχεδόν κανείς δεν μπορεί. Εγώ μπορώ πχ. Χα!
Επίσης, ευκαιρίας δοθείσης, φυσικά και όταν ένας άνθρωπος είναι εμφανώς διαφορετικός από εμάς ή κουβαλάει σταυρό ή απωθημένα είναι στη διακριτική μας ευχέρεια να του συμπαρασταθούμε, να τον βοηθήσουμε, να είμαστε εκεί!…και δη αν τον αγαπάμε. Αλλά σε γενικές γραμμές…τον πούλο.
– Χαχα!…τι εννοείς; Και νάτο πάλι το «δη»!
– Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι! Ναι μπορεί να βελτιωθούν, με πολύ πολύ ανοιχτό μυαλό και σκέψη, να αλλάξουν στοιχεία τους κάπως, αλλά το πρωτογενές υλικό και βασικά τα βαθιά εγγενή χαρακτηριστικά δεν αλλάζουν.
Θα μιλήσουμε αργότερα για όλα αυτά. Το «δη» ας πούμε ότι σημαίνει «ειδικά». Τσομπανόπουλο…
-Δηλαδή θες να πεις ότι…
-Σσσσσττττ!
– Η Κατερίνα;
– Η θεά μας! Είναι καλά! Έχει βρει τις διεξόδους της, κάνει κάτι που αγαπάει και είναι ήρεμη πια. Είναι τυχερή και στο ότι ο καλός της την αγαπάει πολύ και είναι κύριος.
– Δεν πιστεύω να τον έχεις αφήσει να νομίζει ότι έχει και άλλη επιλογή;
– Φυσικά και όχι!
– Ζωγραφίζει ακόμη;
– Φυσικά και ναι.
– Και ασχολείται ακόμη να φανταστώ με κάθε είδους καλλιτεχνική δραστηριότητα.
– Φυσικά!
– Άστο ρε παιδάκι μου το «φυσικά»! Έμαθες μία λέξη και μ` έπρηξες!
ΜΗΝ ΤΟ ΠΕΙΣ ΠΑΛΙ ΘΑ ΣΕ ΦΑΩ!
– Που το κατάλαβες;
– Δεν σε βλέπω εγώ;…αφού εδώ το είχες στην άκρη της γλώσσας.
– Χαχαααα
– Πέτρος;
– Αυτός θα είναι πάντα το μωρό μου κι ας είναι μεγαλύτερός μου. Είναι πολύ καλά. Παρόλα τα προβληματάκια και τα εμπόδια όταν ήταν πιο μικρός, οι αλλαγές που έγιναν στην πορεία και η αμέριστη προσοχή καθώς και οι κατευθύνσεις που του δόθηκαν στη συνέχεια τον βοήθησαν πάρα πολύ στο να ανακτήσει το χαμένο έδαφος.
Είναι καλά! Και μας κάνει όλους περήφανους και τη μαμά ακόμη πιο πολύ. Αυτή αγωνίστηκε άλλωστε τόσο πολύ γι’ αυτό.
– Μωρέ μπράβο περιγραφή!
– Για ποια με πέρασες;
– Χαχαχααα. Παιδίίί μου!…το θυμάσαι από τότε που το έλεγα έ; Μάριε θα δούμε πολλά ακόμη από το Πέτρο. Αγάπη και ενσυναίσθηση μαζί του. Ότι θέλουμε όλοι μας δηλαδή. Απλά σαυτόν θα είναι ιδιαίτερες και εξαιρετικές οι αποδόσεις τους.
– Ενσυναίσθηση, Ενσυναίσθηση…;
– Το κέρατό μου μέσα! Μάθαινε απ΄τη μαμά σου!
– Κάτσε να την πάρω μία να τη ρωτήσω.
– Δεν εννοούσα αυτό!….Google. Ξέρει αυτή, κάνει το ίδιο όταν της πετάξω κάτι άγνωστο και μετά μου το παίζει ότι το ήξερε.
– Χαχαχαααα
– Μάριε βλέπω πάντως ότι ο λόγος σου έχει βελτιωθεί αρκετά.
Τι παίζει, βάλαν πιο πολλούς διαλόγους στις τσόντες;
– Σα δε ντρέπεσαι μεγάλος άνθρωπος! Απλά διαβάζω και ακούω λίγο πιο πολύ τα τελευταία χρόνια. Μη φανταστείς αλλά ε;
– Δεν έχω τόσο μεγάλη φαντασία και να θυμάσαι ότι αν δεν είχες κι εμάς μεγαλώνοντας να παλεύουμε να μιλάς και ελληνικά θα ήσουν μία καθαρόαιμη αγγλιδούλα σήμερα. Ας όψετε…
– Προσευχή είναι αυτό;
– Σε λάθος σημείο έβαλα το λάδι το κέρατό μου. Μπέρδεψα τα κεφάλια.
– Δεν μπέρδεψες τίποτα νομίζεις δεν τα έμαθα; Μια χαρά εκεί που το έβαλες αποδίδει τα μέγιστα. Και όσο για το αν υπονοείς ότι λειτουργώ με εκείνο το κεφάλι κι εσύ από ότι έχω ακούσει με το ίδιο λειτουργούσες και μια χαρά τα πήγες. Ε; Ε; Ε;
– Έξις και ξερός. Ναι.
– Α ναιαιαι; Για πες…
– Κοίτα, πολλές φορές με παρέσυρε, αρκετά λαθάκια έγιναν, όμως είμαι ευχαριστημένος γενικά.
Τι καφέ θα πιείς;
– Μπα, αλλάζουμε θέμα κύριε Κάραλη;
– Όχι βρε μπούφο θα τα πούμε όλα, ίσως και κάποια που δεν έχω πει ποτέ. Αλλά να μη σου προσφέρω κάτι;
Λέγε, τι καφέ θα πιείς;
– Έχω επιλογές;
– Όχι. Απλά ήθελα να ακούσω τι μαλακία καφέ πίνεις.
– Χαχαχα!
– Στο σπίτι μόνο ελληνικό μικρέ. Ζάχαρη;
– Εσύ βάζεις;
– Όχι, αλλά αυτό έγινε στα 50 μου.
– Κι εγώ σκέτο λοιπόν.
– Στα 20;
– Ναι για να κάνω κάτι καλό, έστω και μικρό, πιο γρήγορα από σένα.
– Πεθαίνω! Χαχαχα. Έεεεγινεεεεε λοιπόν.
Καπνίζεις;
– Όχι μέχρι τώρα.
– Εσύ χάνεις.
– Τι;
– Είπα, καλά κάνεις.
– Είπες, εσύ χάνεις!
– Μάριε χάνεις λίγο στα αυτιά μωρό μου;
– Καλαααά Νίκο.
– Χαχαχαααα. Πάμε παρέα να κάνουμε τον καφέ. Και θα βάλουμε και μία μύτη ζάχαρη για να μην σου φανεί πολύ πικρός.
Λένε και έρευνες επίσης, ότι είναι ίσως ο καλύτερος καφές να ξέρεις. Και σε επίπεδο ωφελιμότητος για τον οργανισμό πέρα από τη γεύση.
Έξω βέβαια ακόμη πίνω φρέντο εσπρέσο.
– Θα το θυμάμαι τότε και θα τον εντάξω σιγά σιγά στη ζωή μου.
– Οκ. Η κουζίνα είναι ευθεία και δεξιά. Περπάτα μπροστά να σε καμαρώνω..
– Yyyes master!
– Σου χώσω μία…!
Συνεχίζεται…
