ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΑΓΓΕΛΟΥ.

ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ ΚΟΣΜΟΣ

Έχει ο πόνος όνομα, διεύθυνση και αριθμό,
αιτία, αιτιατό και πεπραγμένα

μα έχει και έλεος.
Όπως κτερίσματα αστραφτερά,

του δεκαπεντασύλλαβου την εύφημο τη μνεία,
κάτι ρεμπέτικα ρεφρέν και ακόμα πολλά

σαν τις ιαχές της νέγρικης κιθάρας
και ίσως να θέλει μια κάποια επιδιόρθωση
πριν εκτεθεί
ανεπανόρθωτος και ασχήμων στα μάτια των αθώων.

Από την ποιητική συλλογή: ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ ΚΟΣΜΟΣ

Η Αγγελική Αγγέλου γεννήθηκε το 1968 στη Χαλκίδα, όπου και μεγάλωσε. Σπούδασε στα Γιάννενα, στο τμήμα Ιστορίας – Αρχαιολογίας. Έχει εργαστεί στην ιδιωτική καθώς και στη διαπολιτισμική εκπαίδευση. Ζει στην Αθήνα. Έχει λάβει μέρος σε συλλογικές εκδόσεις βοηθητικών βιβλίων για το μάθημα της Γλώσσας, αλλά και για τον Επαγγελματικό Προσανατολισμό. Το βιβλίο Μια ανάσα κόσμος είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή.

Αν τα βασικότερα χαρακτηριστικά σας ταυτίζονταν με σημεία στίξης θα ήταν;
Το ερωτηματικό και τα αποσιωπητικά…
Η ανυπέρβλητη δύναμη του λόγου βασίζεται…;
Στη σύνδεση με το σώμα και την ψυχή.
Τα πιο δυνατά έργα στο αναγνωστικό σας καταθετήριο;
Δυσκολεύομαι να διαλέξω, γιατί σε διαφορετικές εποχές και με διαφορετικές ανάγκες ήταν κάθε φορά άλλα τα βιβλία. Αν ωστόσο, πρέπει να διαλέξω κάποιο σαν δείγμα και με διαχρονική σύνδεση είναι τα 100 χρόνια μοναξιά και γενικά όλα εκείνα που όντας κλασικά σού επιτρέπουν να γυρνάς ξανά και ξανά σε ώρες απορίας και δύσκολες.
Ένα προσωπικό θετικό – αρνητικό σημείο ορόσημο;
Γέννες, γάμοι, θάνατοι -συμβολικά και αντικειμενικά.
Μπορεί αυτό να σας οδήγησε στη συγγραφή;
Ποτέ ένα γεγονός δεν αρκεί να στρέψει κάποιον στη γραφή. Από τα μικρά μου χρόνια η γραφή υπάρχει ως ανάγκη για να μπει μία τάξη στο πλεονάζον υλικό, στις απορίες και στην κατανόηση των πραγμάτων.
Ο δρόμος της συγγραφής χαρτογραφεί τον δρόμο προς την αυτογνωσία;
Οπωσδήποτε, ναι. Γράφοντας και αναστοχαζόμενη αυτά που γράφω και μοιράζοντας τον συγγραφικό μου εαυτό με τους άλλους, με γνωρίζω καλύτερα.
Είναι ο συγγραφέας θεράπων των λέξεων;
Μπορεί ναι είναι, μπορεί όμως να κάνει και συστηματική κατάχρηση αυτών. Ο δρόμος από την έκφραση στη φλυαρία είναι συντομότατος.
Οι συνταξιδιώτες στο συγγραφικό σας ταξίδι;
Οι άνθρωποί μου.
Η πρώτη φορά απέναντι στη λευκή σελίδα;
Από τα χρόνια του σχολείου, μαγική.
Η θέση τού αναγνώστη σε αυτήν;

Ο αναγνώστης έχει δικαιώματα, να κλείσει το βιβλίο, να γράψει ένα δικό του ή να πάει μία ωραία βόλτα.
Και η θέση του συγγραφέα; Εφόσον το έγραψε το βιβλίο και το τύπωσε δεν μπορεί να κάνει και πολλά. Είναι στη διάθεση του αναγνώστη του.
Πρόσφατο έργο σας; Μια ανάσα κόσμος.

ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ ΚΟΣΜΟΣ


Το κέντρο βάρος του; Η σύνδεση με τον εαυτό μας και τους άλλους, ως συναισθηματικό και πολιτικό αίτημα.
Οι ήρωές του στον χώρο και τον χρόνο;
Οι ήρωές μου έχουν στον νου τους τον ιστορικό χρόνο αλλά και κατά βάση αγαπούν τον χρόνο της καθημερινότητας, ό,τι κι αν λένε.
Ως πρώτος αναγνώστης του βιβλίου σας θα λέγατε γι` αυτό ότι…
Πως ένιωσα καλά.
Ο συγγραφέας ή ο ήρωας κατέχει την πρώτη θέση στη συνείδηση του αναγνώστη; Κάθε ήρωας, ακόμα και όταν αυτονομείται από το βίωμα του συγγραφέα και πλάθεται με υλικά εκτός προσωπικής ύλης, φέρει την αύρα, τη ματιά και πιθανώς την κοσμοαντίληψη του γράφοντος. Οπότε, νομίζω πως ο αναγνώστης το κατανοεί αυτό.
Μυθοπλασία & Πραγματικότητα είναι αντίρροπες δυνάμεις; Ο μύθος κανονικά είναι η πύκνωση, η αφαίρεση και η αναδιήγηση των βιωμάτων. Από εκεί και πέρα εξαρτάται από το είδος της μυθοπλασίας και την αντίληψη της πραγματικότητας. Στη δική μου αντίληψη δεν θεωρούνται αντικρουόμενες δυνάμεις.

Η πορεία της λογοτεχνίας και κατ` επέκταση της γλώσσας σ` έναν κόσμο εικονοποίησης; Αν και εκφράζονται αγωνίες για το τέλος του λόγου και μαζί και εμμέσως για το τέλος του ανθρώπου, εγώ δεν συμφωνώ. Ο λόγος κατά περιόδους θα μένει άλαλος ή θα φλυαρεί, ωστόσο πάντα θα υφίσταται ως συμπλήρωμα της εικόνας που από μόνη της δεν αρκεί. Και τώρα μου έρχεται στο νου πως και οι πιο δυνατοί εικαστικοί χρειάστηκαν έστω δυο κουβέντες ως υπόμνηση.

Ανεξερεύνητα τοπία στη συγγραφή;
Μπορούν οι λέξεις να σπάσουν το βράχο και να περάσουν απέναντι, ιδού ένα ερώτημα. Θα δούμε. Και είναι τούτο ένα μικρό ολίσθημα στη μεταφυσική.

Ο κόσμος του συγγραφέα συνίσταται…: Κανονικά, από όλα όσα συνιστούν την ζωή ενός μέσου ανθρώπου. Μόνο που αυτός τα γράφει κιόλας και άρα έχει το προνόμιο μιας πιθανής πρόβλεψης ή του αναστοχασμού.

Νιώθω πως αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να `ναι το σπίτι μας.1 Πού κατοικεί το όραμά σας; Ο κόσμος αυτός, γίνεται τάφος για πολλούς ανθρώπους που βρέθηκαν να πληρώνουν τα τιμήματα για τις ανισορροπίες που εγγενώς φέρει το σύστημα διοίκησης, ερμηνείας και αναδιήγησης. Προσωπικά, θα μείνω όσο μπορώ από την πλευρά της ελπίδας που σημαίνει και αντίστοιχη προσπάθεια.

Αν ήσασταν προ του διλήμματος να προικοδοτήσετε με κάτι τον κόσμο, τι θα ήταν αυτό;
Δύσκολη ερώτηση. Τουλάχιστον να μην τον βαρύνω υπέρμετρα.

Η δύναμη του βιβλίου συνίσταται;
Στην ανάγκη του ανθρώπου να μην βιώνει απλώς την ζωή αλλά να την αναδιηγείται και να την κατανοεί.
Αντί βιβλίου τι;
Δύσκολη κι αυτή η ερώτηση γιατί εγώ έχω μάθει με αυτόν τον τρόπο. Νομίζω όμως πως κάθε τρόπος μπορεί να δώσει ευκαιρίες επικοινωνίας, από το μαγείρεμα ως το τραγούδι και το να πουλάς πράματα σε ένα μαγαζί. Πιστεύω όμως πως το βιβλίο αξίζει την προσοχή μας και μακάρι πάντα να βρίσκονται άνθρωποι να δαπανούν χρόνο για να βάλουν ό,τι ξέρουν σε ένα χαρτί.
Ένας τίτλος – στίχος ως δείκτης του μέλλοντος; Όλο και γυρίζει στο μυαλό μου η λέξη αχυράνθρωπος…
Κι ένας αγαπημένος; Κι αν σου πουν, το πεφταστέρι σου που είδες….

ΠΡΟΣΩΠΑ

1. Απόσπασμα από το ποίημα: «Αυτοκράτωρ Ιουλιανός προς φιλόσοφον» του Γιώργου Μπλάνα

Πηγή βιογραφικού – φωτογραφιών: ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΑΚΧΙΚΟΝ

Αφήστε ένα σχόλιο