Ξαναδιαβάζοντας την Κυριακή.
Εσύ διαβάζεις ένα βιβλίο με θαλασσινά ποιήματα.
Εγώ στην άλλη άκρη προς τη μέσα μας μεριά
κοιτάω ένα φιλμ με αστέρια και γαλαξίες.
Σε ρωτάω κάτι για το νότιο ημισφαίριο της φυγής.
Τσαλακώνεις το βιβλίο στη σελίδα που το άφησες, εκεί που λέει για έναν μεγάλο ωκεανό, τόσο μικρό μπροστά στο μεγάλο σχέδιο των συναντήσεων.
Λέω την Κίνα Κινεζία.
Και δεν με διορθώνεις.
Και τον Αχέροντα Α-χαιροντα.
Εκεί μου λες για ένα τατουάζ σαν υπενθύμιση σαν υπόσχεση
σαν βόλτα ενα βράδυ του Σαββάτου
σαν ένα σφύριγμα που ακούω για να βγω
σαν ένα σημαντικό σημείο
σαν ένα μυστικό σημάδι
πάνω στο δέρμα.
Το λένε δερματοστιξία.
Σημείο στίξης.
Στο κομοδίνο το κοκκαλάκι των μαλλιών μου.
Μερικές φορές είναι ξίφος.
Κι άλλες λόγος για να τελειώσει η μάχη.
Λέω για το ποτάμι.
Για το βράδυ που έκλαιγα για μία ασπρόμαυρη ταινία κι εσύ είπες έρχομαι.
Και βγήκες.
Και γύρισες με τα χέρια σου γεμάτα σπίτι.
Ένα ποτό χειμωνιάτικο.
Και κάτι γλυκό.
Να μην κλαίω που στις ταινίες δεν κερδίζουν ποτέ οι κακοί.
Για το κάστρο.
Και που στον δρόμο με ρώτησες τι ώρα είναι.
Γιατί μόνο εμείς ξέρουμε το τραγούδι που χορεύαμε.
Κάνει πολύ κοκκινιστό τώρα και γλυκά από το ζαχαροπλαστείο της γωνίας.
Κάνει πολύ σύμβαση.
Κι αυτό δεν είναι Κυριακή.
Είναι συμβιβάζομαι.
Ασύμβατος δότης δέρματος.
Ξαναδιαβάζοντας την Κυριακή
Φωτογραφία: Μαρία Σωτηροπούλου
