Ο Νίκος Κολλάρος μιλάει για την Αλίνα Τριανταφύλλου και τη 2η ποιητική της συλλογή: «Το όνομά μας είναι Κατερίνα»
Οι μέρες αυτές είναι βαριές και όλοι έχουμε σα σύννεφο μουντό πάνω από τα κεφάλια μας τις σκέψεις και την ανησυχία των τελευταίων γεγονότων. Και πριν από αυτά ήταν άλλα γεγονότα, και σεισμοί και λοιμοί και καταποντισμοί και πριν άλλα γεγονότα, γεγονότα των 8, των 8 και μισή, των 9, και ανταγωνισμός και λόγια και ρεμούλες και αντιδικίες και φως δεν μπαίνει από πουθενά. Σε όλα αυτά, η μόνη μας άμυνα φαίνεται να είμαστε εμείς, εμείς όταν είμαστε κοντά, όταν κουβεντιάζουμε και τραγουδάμε, εμείς όταν κάνουμε πολιτική πράξη, εμείς όταν κάνουμε έρωτα, εμείς όταν επαγρυπνούμε και αντιστεκόμαστε. Και η ποίηση, το πιο απαλό πιο ισχυρό μας όπλο.
«Το όνομά μας είναι Κατερίνα» είναι η δεύτερη ποιητική συλλογή της Αλίνας. Και αν η πρώτη της, η «Ρωγμή στον καθρέφτη» ήταν ακριβώς αυτό, η πρώτη της γραφή, η αυτό-ιαματική, η αναγνωριστική – η δεύτερη της απόπειρα έχει την ίδια πυκνή ποιητική ποιότητα αλλά και κάτι παραπάνω: Έχει μια ωραία συνειδητότητα, το χαρακτηριστικό της επίγνωσης. Αποτέλεσμα του προσωπικού της κόπου, η Αλίνα τραβάει κουπί, κωπηλατεί πάνω στην θάλασσα των συναισθημάτων, των ποιημάτων, των βιβλίων, των μουσικών, των ταινιών και των ανθρώπινων ιστοριών, αποφεύγει τις ξέρες, βγαίνει ατρόμητη στα ανοιχτά, αγναντεύει τον ορίζοντα και μετά γράφει. Τώρα πια βλέπει τον εαυτό της πιο ψύχραιμα, βλέπει τη ζωή της «από πάνω» χωρίς όμως να χάνει τον συναισθηματισμό, την ευγένεια και την αιχμηρή δόση πραγματισμού όπου και αν αυτός χρειάζεται να διατυπωθεί. Η Αλίνα είναι ένας ενεργητικός παρατηρητής του ανθρώπινου.
Το βιβλίο χωρίζεται σε δύο ενότητες, δύο αγκαλιές ποιημάτων: Η 1η ενότητα του βιβλίου στηρίζει την προσωπική οπτική της, είναι πιο συναισθηματική και περιέχει 20 ποιήματα των οποίων οι τίτλοι είναι σε πρώτο ενικό πρόσωπο (Ακόμα αντέχω, πριν κοιμηθώ, θα συνεχίσω, είπα στη ζωή να περπατήσει) ή μονολεκτικοί ή σχεδόν μονολεκτικοί (Κατερίνα, Τραύμα, ‘Άσφαλτος, Πρωτότοκες, Απάτητα νερά, Πρώτο βήμα). H 2η ενότητα είναι πιο πραγματιστική, εδώ επικρατεί ο παρατηρητής, οι τίτλοι γίνονται λίγο πιο περιγραφικοί (Δεξιός λιμενοβραχίονας, Ξαναζεσταμένο φαγητό, Ορτανσίες στο περβάζι, Υπάρχουν δολοφόνοι στον Παράδεισο;) και περικλείει 25 ποιήματα. Στην περίπτωση της ποιητικής αυτής συλλογής, τα πολλά λόγια είναι πλούτος.
«Το όνομά μας είναι Κατερίνα»
Στο πυρήνα των θεμάτων της βρίσκεται η σχέση της μητέρας με την κόρη – είναι η κόρη που κοιτάει προς τη μάνα και η μάνα όπως αυτή κοιτάζει προς την κόρη της. Οι κόρες, οι κόρες των ματιών μας, διαστέλλονται με οτιδήποτε όμορφο κι αγαπημένο βλέπει ο άνθρωπος. Μάνα-κόρη, αυτή η σύνδεση, ένας κερωμένος σπάγκος που μας συνδέει με τον χαρταετό που πετάει προς τον ήλιο, ομφάλιος λώρος, και η καλούμπα παραμένει στα χέρια του παιδιού. «Κανείς δεν έχει αγαπήσει πιο πολύ απ΄ ότι μια Κατερίνα το παιδί» αυτό το κειμενικό θραύσμα δανεισμένο από τη Κατερίνα Γώγου ανοίγει τη συλλογή και το πρώτο ποίημα της. Κατερίνα. Το παιδί θα γελάσει και το παιδί θα ουρλιάξει, είναι αναπόφευκτο. Τα τραύματα είναι αναπόφευκτά. Αυτή η συνεχόμενη σκυταλοδρομία γυναικών από γενιά σε γενιά είναι αναπόφευκτή. Η σημαιοφόρος κουβαλά τη σημαία αλλά ταυτόχρονα κουβαλά και το Σταυρό που έχει αυτή στην κορυφή της.
Τα ποιήματά της μιλάνε σε πρώτο θηλυκό πρόσωπο. Παρότι όμως ξεστομίζονται από γυναικεία χείλη τα κείμενα της είναι παράλληλα και αντρικά, είναι ανθρώπινα. Κάθε ποίημα της είναι ένα σπίρτο έτοιμο να αναφλεγεί στην πρώτη ανάγνωση.
Η Αλίνα πιστεύω ότι δεν γράφει «εύκολα». Δυσκολεύεται να γράψει. Παιδεύει την ιδέα της, σμιλεύει τον τρόπο της, ελέγχει την ευστοχία των λέξεων, επιμένει. Επιμένει και αντιστέκεται στην κούραση που της ζητά να βγούνε μια βόλτα – όχι μακρινή – μέχρι το φεγγάρι. Η Αλίνα δεν ξεχνά της αναμνήσεις της, τις χρησιμοποιεί. Οι αναμνήσεις της μπορεί να την ξεχάσουν, αυτή όχι. Η Αλίνα ξαναβλέπει τα όνειρά της, κλείνει μέσα σε ποιήματα τις ιστορίες της – και με τον τρόπο αυτό αυτές δεν πεθαίνουν ποτέ.
Η ποίησή της ρέει, σαν παχύρευστο υγρό, δεν είναι δύσκολο να διαβάσεις τα ποιήματά της, ρέει, δεν χάνεται, δεν απορροφάται αναίτια, η ποίησή της κυλάει αργά προς το θέμα της – το στόχο της – είναι ένα συναίσθημα που ρέει προσανατολισμένο στο μήνυμά της. Τα ποιήματά της είναι της ίδιας στόφας, δεν υπάρχουν καλά και πιο καλά, είναι όλα της ίδιας ποιότητας και έχουν τη σφραγίδα του κατασκευαστή τους. Τα ποιήματά της Αλίνας είναι τρυφερά σαν πέταλα Τριανταφύλλου. Η ποίησή της είναι σε μια γεωμετρία, μια τήρηση των αναλογιών. Τηρουμένων των αναλογιών λοιπόν είναι μέρος αυτής της γυναικείας αλυσίδας ποιητριών που άφοβά γράφουν σύγχρονη, χειροπιαστή ποίηση το τελευταίο μισό του προηγούμενου και τα πρώτα 23 χρόνια του δικού μας αιώνα.
Κάθε ποίημα (και κάθε άνθρωπος εδώ που τα λέμε) είναι ένας γρίφος. Και εμείς καλούμαστε να τον λύσουμε. Δεν λύνεται με έναν μόνο τρόπο. Είναι η ίδια η διαδικασία της λύσης που κάνει τη λύση του σωστή. Δεν χρειάζεται να σκεφτούμε και να προβλέψουμε. Δεν χρειάζεται να είμαστε «έξυπνοι» και «προνοητικοί». Αν είμαστε ανοιχτοί και ειλικρινείς όταν διαβάζουμε ένα ποίημα (έναν άνθρωπο δηλαδή εδώ που τα λέμε), αν είμαστε σε διάλογο με τον εαυτό μας και μαζί του – τότε η «λύση» του θα έρθει να μας βρει, απλά θα φανερωθεί, και η λύση του θα είναι η σωστή, ή σωστότερα, θα είναι αυτή που μας ταιριάζει. Κάθε ποίημα είναι ένα παζλ. Τα κομμάτια του είναι εκεί. Απλά ταίριαξε τα.
Η Αλίνα διαβάζει τα ποιήματά της με σταθερή φωνή, σε σταθερό τόνο και σταθερό τέμπο. Οι κόρες, οι κόρες των ματιών της διαστέλλονται καθώς τα διαβάζει. Όλοι μιλάνε για τρικυμίες αλλά λίγοι είναι αυτοί που πνίγονται. Που τολμάνε να πνιγούν δηλαδή. Την ευχαριστούμε για κάθε άνεμο, για κάθε κύμα, για κάθε στεριά και κάθε άπνοια που μας χάρισε.
O Νίκος Κολλάρος είναι συνθέτης μουσικής και τραγουδιών . Έχει σπουδάσει Μουσική για Θέατρο και Κινηματογράφο με τον Γιάννη Άννινο (ωδείο Φ.Νάκας) και έχει παρακολουθήσει σεμινάρια Ερμηνείας τραγουδιού με τον Σταμάτη Κραουνάκη και Θεατρικού τραγουδιού με τον Γιώργο Ανδρέου.
Αποτέλεσε ιδρυτικό μέλος της ομάδας μουσικού θεάτρου Σπείρα-Σπείρα και από το 1999 έως το 2006 συμμετείχε δημιουργικά σε όλες τις παραστάσεις της ομάδας. Έχει συνθέσει μουσική για το θέατρο και την τηλεόραση, κατασκευάζει και παρουσιάζει μουσικές παραστάσεις.
Έχει προτείνει το προσωπικό του βιβλίο-cd με τίτλο «Σελιδοδείκτες» με τραγούδια βασισμένα σε βιβλία, που υποστηρίχτηκε με τη συμμετοχή σημαντικών μουσικών, ερμηνευτών και εικαστικών.
Παράλληλα, δουλεύει ως αναλυτής πληροφοριακών συστημάτων και έχει παρακολουθήσει στο Πανεπιστήμιο Πειραιά το μεταπτυχιακό πρόγραμμα για τη Συστημική Σκέψη και τη Θεωρία Συστημάτων.
Η Αλίνα Τριανταφύλλου Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1974. Σπούδασε Νομικά και Ψυχολογία. Το 2015, το ποίημα «Τροφός» διακρίθηκε σε διαγωνισμό της ιστοσελίδας «120 λέξεις» και δημοσιεύτηκε στη συλλογική έκδοση «Με κομμένη την ανάσα».
Το 2017, το ποίημα «Ενεχυροδανειστήριο» επιλέχθηκε για να συμπεριληφθεί στην ανθολογία «Ποιήματα του 2017» με επιμέλεια του Ντίνου Σιώτη. Επίσης έχει λάβει έπαινο τιμητικής διάκρισης για τη συμμετοχή στον ποιητικό διαγωνισμό «Ανδρέας Εμπειρίκος» με το ποίημα «Λασπόνερα». Άρθρα, διηγήματα και ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί κατά διαστήματα σε ιστοσελίδες και λογοτεχνικά περιοδικά. Τέλος, έχει συμμετάσχει στις συλλογές «Ο κήπος με τα Μπονσάι», «Επί λέξει», «Ιστορίες μικρού μήκους» και «Καρατερίστες» των εκδόσεων Φίλντισι. Η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Ρωγμή στον Καθρέφτη» εκδόθηκε το 2017 από την Απόπειρα, ενώ η ποιητική συλλογή “Το όνομά μας είναι Κατερίνα”, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γκοβόστη.
Πηγές βιογραφικών & φωτογραφιών: https://www.mikropolytexneio.gr/nikos-kollaros/ – https://www.facebook.com/photo/?fbid=10157028885932200&set=ecnf.722587199 – https://simiomatario.gr/%ce%b1%ce%bb%ce%af%ce%bd%ce%b1-%cf%84%cf%81%ce%b9%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%86%cf%8d%ce%bb%ce%bb%ce%bf%cf%85/
