“ΠΑΘΟΣ”
Κεφάλαιο 2ο από ΤΟ ΜΠΛΕ ΔΩΜΑΤΙΟ της Μαρίας Λεμεσού
Μότο: η αλήθεια μας είναι συχνά ένα ψέμα που ειπώθηκε πολλές φορές.
Στην εφηβεία μου κυριάρχησε το κόκκινο. Ερωτεύθηκα. Την μουσική και την Ειρήνη Δεν ξέρω ή δεν θυμάμαι τι συνέβη πρώτο. Αν η μουσική με έκανε να ερωτευθώ την Ειρήνη ή το αντίθετο. Πάντως ερωτεύθηκα τρελά και τις δυο. Ούτε γι` αστείο να της το εξομολογηθώ, δεν λέγαμε ούτε γεια. Την ακολουθούσα παντού, διακριτικά μη γίνω αντιληπτός. αλαφροπερπατώντας όπως τα χέρια δεξιοτέχνης αφήνει πάνω στις νότες, όχι μονάχα για να μη με πάρει είδηση μα ένιωθα στην κυριολεξία πως γράφω εκείνη την ώρα την πιο ωραία μελωδία της ζωής μου, την μελωδία της αγάπης και πρέπει να είμαι μαζί της ευγενικός. Προχωρούσε κι άφηνε πίσω της αστερόσκονη κι ήτανε τα κοκκινωπά σγουρά μαλλιά της άγρια τριανταφυλλιά. Γελούσε και γινόταν μέσα μου σεισμός Αυτή θα ήταν η σωτηρία μου, το ένιωθα κι αφού δεν έβρισκα να της το πως τις λέξεις, έπαιζα ώρες μελωδίες στο πιάνο, όλες σε αυτήν αφιερωμένες, μελωδίες μονότονες θα μπορούσε να πει κάποιος που επαναλάμβαναν το όνομα της με ένα τρόπο σχεδόν αταβιστικό μα για μένα λυτρωτικό.
Αρχές Δεκέμβρη κι είχαμε πρόβα για την παράσταση που θα ανεβάζαμε τα Χριστούγεννα. Εγώ ήμουν ένας απ΄ τους μάγους εκείνη η Παναγία. Κι όπως καθόμουν δίπλα της, δεν ξέρω τί με έκανε να βρω το θάρρος, ίσως η ωραία που ακουγόταν μουσική ίσως οι πορτοκαλί ψεύτικες φλόγες του τζακιού που είχε στο βάθος το σκηνικό από παλιότερη παράσταση με έκαναν να νιώσω πως κάποιος συγγενής παρίσταται και θα με προστατεύσει, δεν ξέρω τι ακριβώς, βρήκα πάντως το θάρρος και της μίλησα.
– Καλό μήνα! της είπα με ψεύτικη χαρά, μάσκα να κρύψω την αγωνία μου, χαρά που ακούστηκε σαν υστερία.
– Καλό μήνα μου απάντησε σαστισμένη.
Κι ύστερα δεν θυμάμαι πολλά. Παλίρροια μέσα μου έγινε μόνο αυτό θυμάμαι κι ανέβηκαν στο στόμα μου όλα τα συναισθήματα του έρωτά μου για εκείνην βρεγμένα, νοτισμένα, κόκκινα σαν κοράλια του βυθού ή σαν πράσινα φύκια που ήταν εγκλωβισμένα χρόνια σε ένα ναυάγιο και ξαφνικά ξεδέθηκαν κι έγιναν λέξεις, λέξεις φλογερές, ακαταλαβίστικα συνδυασμένες, λέξεις της απόγνωσης του έρωτα. Δεν πρόλαβα να το δω συνεπαρμένος όπως ήμουν από τα λόγια μου μα το ένιωσα το δυνατό χαστούκι της να πέφτει πάνω στο πρόσωπο μου όπως ο βράχος μέσα στη θάλασσα και γέμισαν τα μάτια μου ψάρια νεκρά και πίκρα.
-Αχαριστία της είπα, να σου χαρίζουν έρωτα και να τον χαστουκίζεις. Πες τουλάχιστον ένα ευχαριστώ.
Γέλασε με ένα τρόπο απαίσιο, τρόπο τριανταφυλλιάς χωρίς τριαντάφυλλο, μόνο αγκάθι.
– Ήξερα ότι είσαι αλαφροΐσκιωτος δεν ήξερα πως είσαι και βλαμμένος, είπε και άρχισε ξανά να γελά όπως πριν, αγκαθερά. Αν είχα στα χέρια μου εκείνη τη στιγμή μαχαίρι θα την σκότωνα. Ευτυχώς και για τους δυο μας, δεν είχα.
– Δεν πειράζει, δεν πειράζει, δεν πειράζει επαναλάμβανα για μέρες στον εαυτό μου. Αν ένα ψέμα το πεις πολλές φορές γίνεται η αλήθεια σου.
“ΠΑΘΟΣ” Κεφάλαιο 2ο από το διήγημα ΤΟ ΜΠΛΕ ΔΩΜΑΤΙΟ της Μαρίας Λεμεσού το επόμενο κεφάλαιο στις 3/12
*Το διήγημα αυτό γράφτηκε στα πλαίσια του παιχνιδιού των λέξεων. Το παιχνίδι αυτό είναι ως εξής. Η Μαρία Λεμεσού σε ανάρτηση της στο διαδίκτυο ζητά από τους διαδικτυακούς φίλους λέξεις, μπορεί να δώσει μια ο καθένας. Τι συλλέγει και τις συμπεριλαμβάνει ανεξαιρέτως σε ένα κείμενο, τις συνδέει με δικές της και αφηγείται μια ιστορία
