Ξύπνησα.
Βιαστικά φόρεσα το πρωινό όνομα μου.
Αφού πρώτα έριξα μπόλικο νερό στο όνομα σου που κοιμήθηκε μαζί μου, μέχρι το πρωί.
Στις μύτες πατάω, να πάρω τα κλειδιά,
κοιμάται ακόμα η διάψευση, δεν θέλω να μας ξυπνήσω.
Με σπρώχνει μέχρι την πόρτα η ανάγκη η επιούσιος.
Ο έξω κόσμος ιδέα δεν έχει πως εγώ θέλω να κάτσω όλη μέρα μπροστά στο παράθυρο.
Να τρώω σοκολάτες γεμισμένες με απουσία.
Μου λέει συνέχεια πως μπορώ.
Να πιστεύω σ’ εμένα.
Να κάνω πωλήσεις.
Να αγοράζω.
Να γυμνάζομαι.
Να χτενίζομαι.
Να αγαπώ βάσει σχεδίου.
Πως μπορώ να πετύχω το ιδανικό φως, το ιδανικό ηλιοβασίλεμα, το ιδανικό ψέμα.
Κανείς δεν καταλαβαίνει.
Πως εγώ θέλω να κάτσω όλη μέρα μπροστά στην ανάμνηση σου.
Να τρώω απουσίες γεμισμένες με σοκολάτα.
Κι ύστερα, ιδανικά, θα ήθελα να κλείσω το φως.
Κι αύριο το πρωί, να με λένε πάλι κάτι.
Αυτό, δεν μπορώ, κανείς μας δεν μπορεί, να το αποφύγω.
Μέχρι τότε, στη χώρα των σοκολατοφάγων, αφήνω ανοιχτό το μαξιλάρι δίπλα μου.
Φοβάμαι να κοιμηθώ με κλειστό το μαζί.
Περιοχή συνημμένων
