Κάθομαι στο σταθμό Λαρίσης και περιμένω το τρένο. Άνθρωποι πάνε και έρχονται, τρέχοντας, περπατώντας ενώ άλλοι πιο προνομιούχοι κοιμούνται στα καροτσάκια τους και κάποιος άλλος κάνει όλη τη δουλειά. Παρατηρώ για αρκετή ώρα καθώς έχω χρόνο μέχρι να καταφθάσει ο συρμός μου. Με την άκρη του ματιού μου πιάνω μια ηλικιωμένη κυρία να κάνει το ίδιο με εμένα. Μετά από περίπου 30 λεπτά το τρένο που με εξυπηρετεί έφτασε και επιβιβάστηκα. Την επόμενη ημέρα ακριβώς το ίδιο σκηνικό. Αυτή τη φορά η κυρία που μου είχε τραβήξει το ενδιαφέρον φορούσε μεγάλα γυαλιά ηλίου, καθώς χωρίς αυτά δεν μπορούσες να δεις τίποτα. Ακόμα και με τα γυαλιά ηλίου μπορούσα να καταλάβω πως παρατηρούσε κάτι αλλά δεν είχα ιδέα τι. Εφόσον γνώριζα πως είχα περίπου μισή ώρα και βαριόμουν να ακούσω μουσική, αποφάσισα να της μιλήσω.
Το όνομα αυτής κυρία Κατερίνα και ετών 62. Πολύ χαρούμενη και ευχάριστη παρέα τολμώ να ομολογήσω. Μετά από κάποιες γρήγορες συστάσεις και δύο χαζοκουβεντούλες, την ρώτησα τι παρατηρούσε εδώ και τόση ώρα με τόση προσήλωση. Η απάντησή της με ξάφνιασε, καθώς μου λέει πως κοιτάει την αίσθηση του χρόνου. Εγώ παραξενεύτηκα και ζήτησα επεξήγηση. Δεν μπορούσε να μου δώσει ακριβή απάντηση και μου δείχνει ένα κορίτσι. Ωραία κοπέλα γύρω στα 23 με φούξια σακίδιο και καφέ στο χέρι. Η κυρία Κατερίνα μου λέει απλά μείον 5 και την κοιτάω με περιέργεια. Καθώς κατάλαβε ότι δεν είχα καταλάβει τίποτα, και πιθανόν να την πέρασα και για τρελή, πρόσθεσε πως είναι πίσω στο πρόγραμμά της πέντε λεπτά. Στην συνέχεια μου δείχνει ένα νεαρό ζευγάρι και λέει μείον 3 λεπτά. Εγώ ακόμα δεν είχα καταλάβει τον τρόπο με τον οποίο βγάζει αυτά τα συμπεράσματα.
Μου λέει πως εδώ και τόσα χρόνια που παίρνει το τρένο και σχεδόν έχει πλέον αποστηθίσει όλα τα δρομολόγια μπορεί να κρίνει ποιο περιμένει ο κάθε περαστικός. Όλοι βιάζονται σε αυτή τη ζωή, από τη στιγμή που θα γεννηθούμε και θα αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε ορισμένα πράγματα επιθυμούμε να γίνουμε 18. Στην συνέχεια οι υποχρεώσεις και η ρουτίνα μας καθιστούν έρμαια των συνθηκών και κάθε Δευτέρα ονειρευόμαστε το Σάββατο. Στην συνέχεια λέμε πότε πέρασαν τόσα χρόνια εργασίας και προσδοκούμε την στιγμή της σύνταξης. Τέλος στα ανίερα χρόνια της σύνταξης και καθώς δεν έχουμε τι να κάνουμε πολλοί καταλήγουν σε πληκτικές συζητήσεις για τα χρόνια που πέρασαν. Όλα στα ζωή μας τα μετράμε σε χρόνο και χρήματα. Νιώθουμε πως έχουμε συγκεκριμένο απόθεμα χρόνου και κάθε μας επιλογή αφαιρεί κάτι από το σύνολο. Η αρχή αυτού του σκεπτικού είναι οι γνώριμες εκφράσεις: έχεις χρόνο για ένα καφεδάκι, πόσος χρόνος μου απομένει και τέλος η κυνική ερώτηση τι ώρα είναι.
Αφού τελείωσε η κυρία Κατερίνα με τον συλλογισμό της με έβαλε σε αρκετές σκέψεις. Από την μία πλευρά θεωρώ πως έχει απόλυτο δίκιο, αλλά από την άλλη αυτή δεν είναι και η φύση της ζωής. Όλοι ξυπνάμε με στόχο να κάνουμε ό,τι έχουμε προγραμματίσει μέσα στην ημέρα μας και να ανταπεξέλθουμε στις καθημερινές μας υποχρεώσεις. Η ζωή μας, δυστυχώς, δεν είναι παντοτινή. Είναι λίγο μακάβριο στην σκέψη πως ζούμε με ημερομηνία λήξης αλλά μπορώ να κατανοήσω το σκεπτικό της. Η κυρία Κατερίνα συνέχισε λέγοντάς μου πως στη ζωή δεν πρέπει να αγχωνόμαστε και να θεωρούμε να πάντα συν και μείον. Υπάρχουν και αυτές οι στιγμές στη ζωή όλων μας, αλλά δεν χρειάζεται να μας γεμίζουν τοξικότητα και έγνοιες στο πέρας της κάθε ημέρας. Η ζωή μας είναι μία και μοναδική και δεν πρέπει να τη θεωρούμε δεδομένη. Το τρένο κατέφτασε και έπρεπε να φύγω. Στο δρόμο για το σπίτι μου ακόμα δεν ήξερα τι να πιστέψω και τι να εφαρμόσω στην καθημερινότητά μου. Εν τέλει κατέληξα στο συμπέρασμα πως δεν χρειάζεται να αποφασίσω, αυτό είναι μια επιλογή που προκύπτει από μια γενικότερη στάση ζωής και κάθε μέρα είναι ξεχωριστή. Συνεπώς, εφόσον έχω την τύχη να διαλέξω την ροή κάθε ημέρας θα αφήσω τις σκέψεις μου χωρίς άγχος να με κατευθύνουν και όπου με βγάλει. Ίσως αύριο μάθω κάτι νέο από μία κυρία ή έναν κύριο, ποτέ δεν ξέρεις….
https://commons.wikimedia.org/w/index.php?search=train&title=Special:MediaSearch&go=Go&type=image
