Ταξίδι στο βάθος των λέξεων: Το τίποτα από τον ΣημειΩματογράφο των λέξεων
Τα μάτια μου σώπασαν. Ένα ένα σωριάζονται στον βυθό τους τα ερείπια του κόσμου. Αδειάζουν το τοπίο. Δίνουν χώρο στο τίποτα.
Εχτές πέρασα από το φαρμακείο. Αγόρασα τεχνητά δάκρυα. Τα χρειάζεται ο κερατοειδής μου, απεφάνθη ο οφθαλμίατρος. Δυστροφικός γαρ.
Το τίποτα εξαπλώνεται σαν βρύο. Με απροσδιόριστη μορφή, χρώμα, σύσταση. Ακριβώς όπως ένα αυθεντικό τίποτα. Αυθεντικό. Λάθος λέξη. Ή σωστή; Μπορεί ένα τίποτα να είναι ατόφιο; Αφού στερείται σύστασης. Απαραίτητο στοιχείο για την αναγνώριση και επιβεβαίωσης της ταυτότητας κάθε περιγραφόμενης οντότητας. Σαν το χρυσάφι ένα πράγμα. Χημικό στοιχείο με σύμβολο Au, ατομικό αριθμό 79, σχετική ατομική μάζα 196,966569, θερμοκρασία τήξης 1064,43 °C και θερμοκρασία βρασμού 2807 °C. Αυτή είναι η ταυτότητα του ατόφιου Aurum.1
Η αλήθεια είναι πως τα μάτια δεν μιλούν – θα έλεγε κάποιος ειδικός – μα αυτός γνωρίζει όσα αναφέρει η βιβλιογραφία και τα διεθνή πρωτόκολλα. Ιδέα δεν έχει από τη διερεύνηση στην ουτοπία του κάθε αντιδρώντος νου ως μέρος της διεργασίας μετασχηματισμού της πραγματικότητας σε φαντασία. Όπου πραγματικότητα το σύνολο προσλαμβανομένων σημείων τυπικά αποδεδειγμένων και όπου φαντασία το επιθυμητό σύνολο σημείων ικανών για τον σχηματισμό μιας ουτοπίας.
π.χ. 3/2/2218
Βαρύς παγετός πλήττει το γεωγραφικό πλάτος της Γης: 12.6333, Γεωγραφικό μήκος: -7.98333 12° 37′ 60″ Βοράς, 7° 58′ 60″ Δύση, σημείο το οποίο εκτείνεται η χώρα του Μάλι. Επανερχόμαστε λοιπόν στο τίποτα και το αντίθετό του. Η χώρα του Μάλι το 2018 κατείχε το παγκόσμιο προνόμιο του 52,2% παραγωγής χρυσού και το Τιμπουκτού η ιστορικότερη πόλη της κειτόταν στις όχθες του Νίγηρα.
Εκεί γνώρισα το φως που τώρα χάνω. Αστραποβολούσε το λευκό φάσμα στα καθαρά νερά του Νίγηρα και φέγγιζε η χαρά τής κάθε μέρας στα μάτια μου.
3/2/1318
Ατέλειωτο καραβάνι καθρεφτίζεται στη χρυσή Σαχάρα. Κυματίζουν οι λουλακί χιτώνες των Ιμουχάγ και οι καμήλες γονυπετούν από την οργή της θύελλας. Εκεί, ήμουν αλάτι. Φορτωμένο στα θεόρατα κοφίνια των νομάδων. Χοντροί κόκκοι το σώμα μου και αλμύρα η ψυχή μου.Τις νύχτες που ο άνεμος σερνόταν χαμηλά εξασθενημένος από τις ατέλειωτες μάχιμες ώρες ερχόταν απαλά στα αυτιά μου ο ήχος του ίμσαντ. Κι ύστερα των τυμπάνων οι φωνές με καλούσαν: Έλα! Έλα να χορέψουμε γκουέντρα, να χτυπήσουμε ρυθμικά στα γόνατά μας ότι μας πονά. Έλα! Ποτέ δεν πήγα στα βάθη της ερήμου. Ως παιδί. Έμενα κλεισμένο στο παλάτι του Μούσα Κεϊτά. Εκεί ήμουν δάκρυ. Έσταζα αργά από τις χρυσές στέγες στο κίτρινο χώμα και δρόσιζα τα καυτά πόδια των παιδιών.
3/2/2218
Ο παγετός θα σχηματίσει βουνά ύψους 850 μέτρων. Το βάρος τους θα καταποντίσει το χωμάτινο Τιμπουκτού. Θα χαθεί ότι απόμεινε όρθιο από τα βάθη των αιώνων έως σήμερα. Όχι τίποτα σημαντικό. Πριν από τις δονήσεις της φύσης που οδηγούν εκείνη στη λύτρωση και τον ανθρώπινο πολιτισμό στον επιθανάτιο ρόγχο, είχε φροντίσει ο ίδιος ο δημιουργός αυτού του πολιτισμού να τον καταστρέψει και μετά να αυτοκαταστραφεί. Αποφασισμένος να μην αφήσει τίποτα όρθιο. Εδώ το τίποτα υποκρύπτει βαθύ πόνο, αλλάζει έννοια ενώ η ετυμολογία παραμένει ίδια. Είναι ένα τίποτα που περικλείει ένα γιγάντιο έργο αιώνων, και που ήρθε η ώρα τώρα να εκπνεύσει. Το έργο. Όχι, το τίποτα.
Μα σε ποιον μιλάω; Και ως τι; Τώρα κρυστάλλωσα και ως αλάτι και ως δάκρυ. Έγινα ράχη που συγκρατεί το κουφάρι βιβλίου ατιμασμένου. Μάλλον ως τέτοια μιλάω. Προς το μέλλον. Αν υπάρχει. Αποσχισμένη από το περιεχόμενο, υπερηφανευόμενη μόνο για την αναγραφή του βαρύγδουπου τίτλου μου, στέκομαι εδώ ξεχασμένη σε ένα ράφι. Μια υποφαινόμενη εξαθλιωμένη αξία στις νέες ορδές βαρβάρων. Αδικημένη από την τύχη και τις πράξεις των ανθρώπων. Στερούμενη από τη δύναμη του περιεχομένου μου που συλήθηκε, απόμεινα εδώ, ενώ χιλιάδες βιβλία, τόμοι, χειρόγραφα βρίσκαν νέο καταφύγιο, σπίτι, κοινό. Έμεινα εδώ για να αντικρίσω εν έτη 2013 τη λεηλασία μου. Εγώ που στα έγκατά μου φιλοξένησα τόσες αρχαίες γραφές.
Αρκεί με το παρελθόν. Εκεί το τίποτα ηττήθηκε. Το αποδεικνύουν οι τόσες ανασκαφές και η παρελθοντολαγνεία. Ισχυρίζονται οι ειδικοί επιστήμονες. Όμως όχι. Δεν παρατώ το παρελθόν γιατί πιστεύω αυτή τη δοξασία. Το τίποτα είναι η ισχυρή αντηρίδα των πολιτισμών. Το ξέρουμε. Τόσα κρανία λιπάνανε την ιστορία για ένα τίποτα. Ή μάλλον για το Τίποτα των ιδεών. Παρατώ όμως το παρελθόν γιατί παρατηρώ ένα τεράστιο τίποτα να έρχεται από το μέλλον. Πώς; Πώς αντιλαμβάνομαι μια τόση μεγάλη επιδρομή; Μα απ` το άπλετο σκοτάδι που με περιβάλλει και ενεργοποιεί το φως μου. Γιατί τώρα είμαι μόνο μια πυγολαμπίδα. Κι αν η βιοφωταύγειά μου οφείλεται στις εωσφορίνες ουδεμία σχέση έχω με τον ίδιο τον έκπτωτο άγγελο παρά μόνο με το σκοτάδι του. Πιστέψτε με λοιπόν. Στα παγόβουνα του Τιμπουκτού το τίποτα θα καταψύξει το όλον.
Πηγή φωτογραφίας: https://commons.wikimedia.org/w/index.php?search=%CF%80%CE%B1%CE%B3%CF%8C%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%BF&title=Special:MediaSearch&go=Go&type=image
