Τι φοβάσαι;
Θυμάσαι πριν φύγω που με είχες ρωτήσει τι φοβάμαι; Γιατί δεν θέλω να φύγω;
Αυτό που νιώθω τώρα είναι αυτό που φοβάμαι.
Είναι σαν να έχω δυο ζωές, η μια υπάρχει όταν φεύγω η άλλη όταν είμαι εκεί. Κάθε έξι μήνες αλλάζω ζωή.
Το πρόβλημα είναι ότι η μια δεν συνδυάζεται με κανένα τρόπο με την άλλη, δεν υπάρχει συνδετικός κρίκος.
Όπου και να είμαι, εκεί που είμαι, είμαι οκ και οι άνθρωποι γύρω μου είναι εγκάρδιοι, με εκτιμούν, σέβονται, ακούνε, ίσως αγαπούν κιόλας.
Το πρόβλημα είναι με τους ανθρώπους εκεί που δεν είμαι, τους ανθρώπους της άλλης ζωής. Είναι σαν να με ξεχνάνε, σαν να μην υπήρξα. Χωρίς να το επιδιώξω, χωρίς να κάνω εγώ την αρχή, δεν έχω πάρει ούτε μια καλημέρα, “τι κάνεις;” από κανένα από τους έξω αυτόν τον ενάμισι μηνά. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αίσθηση μοναξιάς.
Μέχρι τώρα δεν ενδιέφερε, τώρα που αυτό έχει αλλάξει, βλέπω την πραγματική μοναξιά του επαγγέλματος. Είναι σαν να σταματάει ο χρόνος για τον Στάθη του έξω και υπάρχει μόνο ο Στάθης που είναι μέσα, αντίστοιχο είναι και όταν είμαι έξω. Φυσικά η ζωή είναι μια και ο χρόνος που έχω δεν αλλάζει. Είναι σαν να μοιράζω στα δυο τον χρόνο μου… και δεν φτάνει.
Μπορεί τώρα που πατάω τα 40 σιγά σιγά να με πιάνει κρίση αυθυπαρξίας. Κάποτε έλεγα ότι δεν θέλω να με θυμάται κάνεις όταν πεθάνω, να φύγω σαν να μην υπήρξα ποτέ. Όλο αυτό έχει αντιστραφεί τώρα. Το μόνο που θέλω είναι να θυμούνται ότι υπήρξε ένας μαλάκας κάποτε που έκανε κάποια διαφορά και γι` αυτό τον θυμούνται. Τελικά είμαστε οι αναμνήσεις που έχουν οι άλλοι από μας και τίποτα άλλο.
Νιώθω σαν να μην επηρεάζω τίποτα γύρο μου, και αυτό είναι πολύ μοναχικό. Από τη μια είναι εγωιστικό να νομίζεις ότι είσαι τόσο σημαντικός που να αλλάζεις την ζωή των άλλων όσο είσαι μαζί τους, από την άλλη είναι αυτό που θέλω. Θέλω όποιος είναι μαζί μου να νιώθει ότι δεν είμαι ένας ακόμα τυχαίος που συναναστρέφονται.
Και εκεί που είμαι νιώθω ότι κάνω διαφορά, όσο είμαι εκεί. Αυτή την εντύπωση μου δίνουν, δεν είναι ότι ζητάω την άποψη τους, οι άλλοι μου δείχνουν ότι έχουν καταλάβει την διαφορά. Όταν φεύγω όμως καταλαβαίνω ότι τελικά δεν αλλάζει τίποτα, δεν υπάρχει καμιά διαφορά. Όλοι συνεχίζουν κανονικά τη ζωή τους.
Δεν ζητάω κανένα να με περιμένει, δεν είναι του χαρακτήρα μου, όταν μου λένε θα περιμένουμε αυτόματη απάντηση είναι όχι, κάνε τη ζωή σου και μη περιμένεις.
Ίσως γιατί ξέρω τι σημαίνει η αναμονή, ίσως γιατί δεν θέλω να παίρνω κι άλλον μαζί μου στα ταξίδια που κάνω, ένα άτομο να υποφέρει ψυχολογικά είναι αρκετό. Όντως εύχομαι να συνεχίζουν τη ζωή τους κανονικά, άλλα άλλο αυτό και άλλο το να μην υπάρχεις.
Μια καλημέρα ζητάω μόνο, μια καλημέρα θα ήταν αρκετή, 2 δευτερόλεπτα να το πληκτρολογήσεις. Αυτά τα τρία δευτερόλεπτα θα με έκαναν ευτυχισμένο κάθε μέρα. Θα ήξερα ότι κάποιος θυμάται την ύπαρξή μου. Θα ήταν η απόδειξη ότι υπάρχω και στα δυο μέρη. Θα γινόμουν πάλι ένας Στάθης, ο χρόνος θα ενώνονταν, το αίσθημα της μοναξιάς θα έφευγε.
Γι` αυτό οι άλλοι λένε να είσαι ευτυχισμένος μόνος σου λοιπόν… Κι όμως δεν γίνεται. Όχι όταν δεν ζεις μόνος, όχι όταν συναναστρέφεσαι με άλλους, όχι όταν βγεις από την φούσκα σου. Και ήμουν κλεισμένος σε φούσκα πολύ καιρό, δεν θέλω να ξανά μπω εκεί. Τη φούσκα φοβάμαι.
Πηγή φωτογραφίας: https://creator.nightcafe.studio/creation/LCz8uxpFw7pVjGuGvBzQ
