Φυλλορροϊκές ή φιλο… πιρουέτες
Οι λέξεις σαν καρφιά ατσάλινα γάζωναν την αίθουσα. Άνθρωποι επιμελείς, έφερναν την αταξία της ελεύθερης νόησης, στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Οι κατηγορίες τυπωμένες σε ατέλειωτου μήκους σεντόνι, απαγγέλλονταν ρυθμικά. Το τέμπο κρατούσε ο γραμματέας της έδρας με το ανάλογο χτύπημα των σαγονιών. Σαν απομυθοποίηση, ενός έντονου ρίγους ανθρώπου που βασανίζεται από υψηλό πυρετό. Το ακροατήριο πειθήνιο παρακολουθούσε τα συμβαίνοντα με ειλικρινή διάθεση προσήλωσης. Τα συγγράμματα στο στόχαστρο κοντόφθαλμων αυτό-ονομαζόμενων ειδικών, χοροπηδούν στα χέρια των μαρτύρων και κραυγάζουν.
-Θελήσαμε να είμαστε αυτόνομα. Το καθένα μοναδικό. Τι κακό υπάρχει σ` αυτό!
-Σε τι σας στερήσαμε την αυτονομία σας, καγχάζουν οι ειδικοί.
Ο παρακείμενος στο περιθώριο όχλος, στην περίπτωσή μας κατέχει τη θέση των ενόρκων- επιχειρεί την προαγωγή του σε φιλομαθές κοινό και εξεγείρεται.
– Ας ολοκληρώσουν την ανάλυσή τους και θα αποφανθούμε, επισημαίνει αυστηρά.
Τα συγγράμματα μαραζώνουν σαν άνυδρα φύλλα. Σιωπή.
– Ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά, αναφωνεί από το βάθος η φωνή της λογικής.
Μα πού χωράει η λογική σε ένα αλφάβητο που εξεγείρεται και γίνεται εικόνα ή σύννεφο; Δεν υπόκειται σε κανόνες της φυσικής ούτε είναι κάποιος χημικός τύπος που παραπέμπει σε κάποιο στοιχείο. Είναι μόνο μια ρανίδα αίμα. Που στάζει κάθε φορά που εκλείπουν οι λέξεις. Αν ήταν ρούχο ή αξεσουάρ θα χωρούσε οπωσδήποτε σε κάποια κολεξιόν, θα είχε και ένα όνομα όπως η πράσινη ζέμπρα του Louis Vuitton π.χ. Δεν είναι όμως παρά μόνο μια παραστρατημένη νιφάδα που δεν τολμάει να πέσει στη γη.
-Μακρηγορείτε, επεσήμανε το προεδρείο.
Τα συγγράμματα χοροπηδούν στην αίθουσα παρασυρμένα από το παιχνίδι φωτός – σκιών. Οι ειδικοί πανικοβλημένοι προσπαθούν να τα επαναφέρουν στην τάξη φωνάζοντας:
– Μην μετακινείστε. Επανέλθετε στα σημεία που με τόσο κόπο οριοθετήσαμε.
Μάλιστα, κάποιοι από τους ειδικούς αφήνοντας με βαριά καρδιά τις θέσεις τους και ταχτοποιώντας τις μακριές τους τήβεννους ορμούν σε ένα κυνήγι άνευ προηγουμένου, εναντίον των πιο επαναστατημένων συγγραμμάτων. Οι σελίδες σε πλήρη σύγχυση φυλλοροούν και αφήνουν τις λέξεις άνευ στέγης.
Ακούγεται ένα κλάμα γοερό. Όλοι στρέφουν αυτιά και μάτια προς την κατεύθυνση από την οποία αυξάνεται η συχνότητα και ένταση του κλάματος. Αναγνωρίζουν με τρόμο το κακόμορφο πουλί και σιωπούν. Σκέψεις γεννιούνται κατά συρροή και μετατρέπεται η αίθουσα σε κοιτίδα.
Οι ένορκοι δείχνουν ειλικρινή ανησυχία. Κάτι ανατρέπεται. Οι ειδικοί λουφάζουν κάτω από τα επιτηβέννια καπέλα τους και για πρώτη φορά το φιλομαθές κοινό παρατηρεί το διακριτικό που αναγράφεται στο μπροστινό τμήμα. (Φιλο… πιρουέτες) Παγώνουν.
Το κλάμα αντικαταστάθηκε από ένα υπόκωφο κρώξιμο. Σαν γεννοβολητό καρακάξας σε ξερό πηγάδι. Κάτι κινδυνεύει. Όλοι το ξέρουν. Χάνεται η φαντασία και αποκόπτεται το όραμα από τη γενέθλια χώρα του. Τώρα; Πώς θα επουλωθούν τόσες πληγές; Πώς θα γυρίσει τούμπα ο κόσμος; Πώς θα επαναστατήσουν οι έφηβοι; Τι θ` απογίνουμε χωρίς τα ταξίδια στο όλον; Και πού θα καταφύγουν οι ψυχές μας, ποιον θ` αγκαλιάσει το βλέμμα μας, και πώς θα ζεσταθούμε τις κρύες νύχτες; Τις ρωγμές μας πώς θα τις σπατουλάρουμε, ποιος θα σκοτώσει τους φόβους μας, θα δώσει ένα χάδι στη μέσα μας θάλασσα και μια θέση στο άκρο του σύμπαντος; Ποιος θ` ανάψει μια φλόγα στα τόσα σκοτάδια, θα κεντήσει μια διπλοβελονιά λύτρωση; Ποιος εν τέλει θα ανοίξει στη ζωή μας έναν δρόμο;
Τα συγγράμματα είναι πρόθυμα να επανέλθουν στην πρότερη κατάστασή τους. Να ενοποιήσουν λέξεις κι αισθήσεις, μα οι ειδικοί είναι άτεγκτοι.
-Ποτέ, είπαν με μια στριγκιά φωνή σαν κακομεταχειρισμένο ξυλόφωνο και επιχείρησαν μια από τις πιο εντυπωσιακές φιλο…πιρουέτες τους. Ανήκετε στους καταλόγους μας. Μην αποσχίζεστε από τον ενιαίο κορμό. Επιστρέψτε, πρόκειται για τελευταία προειδοποίηση.
Τα συγγράμματα δυναμικά σε παρόμοιο επιθετικό σχηματισμό με εκείνον των χηνών για να αποφύγουν την εισβολή των ειδικών, αναδιοργανώνονται και παρεισφρέουν το ένα εντός του άλλου. Γίνονται ένας συμπαγής ογκόλιθος. Κανείς δεν μπορεί να τα διαρρήξει. Ούτε σφυρί, ούτε καλέμι και πολύ περισσότερο ένας νους που έχει προγραμματιστεί να ανασκαλεύει τα σπλάχνα τους. Το νόημά τους δηλαδή. Λες και είναι ένα το νόημα. Λες και αιχμαλωτίζεται από μια εκδοχή. Χα!
Οι ειδικοί δεν πτοούνται. Εφοδιάζονται με νέα όπλα. Γεννήτριες πληροφοριών. Βυθομετρούν κάθε λεκτικό εργαλείο από τα σημεία στίξης έως το διαστήματα σιωπής. Ανακατανέμουν τις κατηγορίες και επανέρχονται δυναμικότερα. Αρχίζουν εκ νέου την αποδόμηση. Εκ του βάθρου αρχόμενοι. Τα συγγράμματα αλύγιστα επιχειρούν πιο βαθιά συμπύκνωση. Έχουν τους αιώνες υποστηρικτές.
Το κοινό εκρήγνυται.
-Μα τι φοβάστε τελικά, φωνασκεί. Για μια εργασία πρόκειται. Μεταξύ συναδέλφων. Ποιος νοιάζεται για τις φιλολογικές πιρουέτες; Όταν βρίσκεται κανείς στην βιβλιο-φιλική νιρβάνα του, ψάχνει ποτέ που εντάσσεται αυτό που διαβάζει; Αναταράσσεται ο ψυχισμός του από έναν ορισμό ή μια ανάλυση; Αλλοίμονο. Πολύ φασαρία για το τίποτα. Άλλωστε κι αυτό είναι μια εκδοχή σκέψης. Στείρας συμφωνώ, και σίγουρα άνευ αξίας, επιβεβαιώνω.
Τα συγγράμματα αναθαρρέψανε. Πώς πέσανε στην παγίδα της ήττας; Από τι να κινδυνέψουν; Πώς παρασύρθηκαν από μια φενάκη; Αν όμως ενταχθούν σε όλον αυτόν τον μηχανισμό ομαδοποίησης και χάσουν την αυτάρκειά τους; Τη δύναμή τους; Αμφιταλαντεύτηκαν ξανά και αποφάσισαν να παραμείνουν συμπαγή.
Μια ουλή! Ένα βαθύ σημάδι που δεν κλείνει. Σαν πληγή στο δέντρο του ανθρώπου σχηματίζεται από το πέρας του χρόνου. Όλα υψώνονται. Όσα δεν λέγονται πια. Και αναποδογυρίζουν τον κόσμο. Οι άνθρωποι πάνω ξυπόλυτοι, τα σύννεφα κάτω φορτωμένα με τα αποχτήματά τους. Ο ογκόλιθος διαλυμένος σε ψήγματα λόγου, σεργιανίζει στην έρημη γη. Τι απόμεινε; Ποια απόφαση πάρθηκε; Καμία. Η νομοτέλεια απαθής ως αποκαθηλωμένο έμβλημα, παρακολουθεί τη νέα κυοφορία.
Πηγή φωτογραφίας: https://commons.wikimedia.org/w/index.php?search=%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1&title=Special:MediaSearch&go=Go&type=image
.
