Αφού λυπηθήκαμε

Αφού… λυπηθήκαμε

Αφού λυπηθήκαμε για τα άστεγα πουλιά
αφού κλάψαμε για τα μπηγμένα μαχαίρια στον μυελό των προγονικών μας κυττάρων
αφού συμμεριστήκαμε τις κραυγές της Ιφιγένειας
ντύσαμε το σώμα μας σημαία
κάναμε το σπίτι μας βάζο για πικρόγλυκο νεράντζι
και το μυαλό μας κουβά για τα σκουπίδια
κι όταν τίποτα άλλο δεν χωρούσε να μπει
και σε τίποτα δεν μπορούσαμε να αντισταθούμε
αντί να αρμέξουμε το κάλλος της γης
πετάξαμε την ομορφιά στο υπόγειο
εκεί που όταν βρέχει
ανεβάζει ο υδροφόρος ορίζοντας
του περιττώματα του κόσμου,
του δικού μας κόσμου,
αυτού του κόσμου που κοιλοπονέσαμε για να γεννήσουμε,
κι αφού πνιγήκαμε ως τον λαιμό
περιορίσαμε τη δράση των χεριών μας
ως την ράχη και τ` αυτιά των κατοικίδιων μας
κι αφού αυτά τα δύστυχα είναι μόνο ζώα
και πως ν` αντέξουν το βάρος που αιώνες
σωρεύει ο άνθρωπος στις πλάτες του,
κούρνιασαν στις ψυχαναγκαστικές μας αγκάλες
κι αντί να αλυχτήσουν σε δύσβατες πλαγιές
αντί να ημερεύσουν τη φύση
αντί να προκαλέσουν τη δύναμη του φεγγαριού
γίνανε οι απαραίτητοι ίσκιοι
στα πόδια του καναπέ μας,
κι εκεί πιστά και σιωπηλά
ρούφηξαν ως το μεδούλι τους
την άσωτη λύπη μας.