Ο Γιάννης Γαβράς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1970. Αποφοίτησε από το Λύκειο Αναβρύτων και σπούδασε Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Το πρώτο του βιβλίο, η ποιητική συλλογή «Της ζωής ο σκηνοθέτης», κυκλοφόρησε το 2019, όπως και δύο διηγήματά του στο συλλογικό έργο «Αδέσποτα». Η συλλογή διηγημάτων «Εμείς, δεν θα γίνουμε σαν κι αυτούς» (2024) συνδέεται με τη νουβέλα «Σαμποτάζ» (2019).
Οι ματαιώσεις, τα χαμένα όνειρα, το παράλογο της ζωής όλα αυτά μαζί και με άλλα με οδήγησαν να γράψω το «Εμείς δεν θα γίνουμε σαν κι αυτούς». Μέσα από γραφή και την αφήγηση νιώθεις μία εξιλέωση, γίνεται μετουσίωση μέσα από την τέχνη και αυτό είναι λυτρωτικό. Επίσης ο γλυκόπικρος δρόμος της νοσταλγίας.
Γ.Γ.
Αν τα βασικότερα χαρακτηριστικά σας ταυτίζονταν με κάποιο σημείο στίξης, αυτό θα ήταν;
Το ερωτηματικό χωρίς αμφιβολία.
Συγγραφέας και λευκή σελίδα. Συγκρουσιακή, δημιουργική σχέση ή τι άλλο;
Όλο το ζήτημα είναι να καθίσει κανείς στην καρέκλα πάνω από τη λευκή σελίδα, όλο και κάτι θα γεννηθεί εκεί. Η έμπνευση έρχεται εκεί που δουλεύεις, μπορεί να έρθει και σαν αστραπή εκεί που περπατάς αλλά αυτό είναι πιο σπάνιο. Ο Λέοναρντ Κοέν νομίζω είχε πει ότι για να γράψει το μόνο που χρειάζεται είναι να σηκωθεί από τον καναπέ και να καθίσει στην καρέκλα του γραφείου του. Τόσο απλό μα και τόσο δύσκολο.
Συνταξιδιώτες στη συγγραφική διαδρομή σας, είναι…;
Η μουσική, ένα στιλό που ρολάρει καλά, τετράδιο, καφές, η μοναξιά.
Ποιοι λόγοι – δρόμοι σάς οδήγησαν στο νεογέννητο έργο σας;
Οι ματαιώσεις, τα χαμένα όνειρα, το παράλογο της ζωής όλα αυτά μαζί και με άλλα με οδήγησαν να γράψω το «Εμείς δεν θα γίνουμε σαν κι αυτούς». Μέσα από γραφή και την αφήγηση νιώθεις μία εξιλέωση, γίνεται μετουσίωση μέσα από την τέχνη και αυτό είναι λυτρωτικό. Επίσης ο γλυκόπικρος δρόμος της νοσταλγίας.
Δώστε μας τα σημεία των οριζόντων του.
Πλ. Μαβίλη, Εξάρχεια, Θεσσαλονίκη. Ανεμελιά, Έρωτες, Παρέες, Χαρμολύπη.
Ως πρώτος αναγνώστης του βιβλίου σας θα λέγατε γι` αυτό ότι…;
Είναι ζωντανό.
Αν διατυπώνατε μια μοναδική ερώτηση σε συγγραφέα της επιλογής σας αυτή θα ήταν…;
Στον Φερνάντο Πεσσόα: Τελικά ποια είναι η λύση; Το νόημα στην ζωή;
Και αν δίνατε έναν τίτλο ως δείκτη του παρόντος κόσμου;
Δυστοπία
Μικρό απόσπασμα:
«…Αποχαιρετήσαμε το τμήμα Εξαρχείων με άγρια χαρά. Οι δύο Γερμανίδες είχαν τόσο πολύ ξενερώσει που έφυγαν. Δεν θα κλείσει έτσι άδοξα η βραδιά, με διανυκτέρευση σε αστυνομικό τμήμα. Ταπείνωση.
Είχε ξημερώσει πια. Επιστρέψαμε στη βάση μας, στο FLOWER της πλατείας Μαβίλη για ένα τελευταίο ποτό. Αυτό… Το τελευταίο.
Στα τραπέζια της πλατείας είχαν μείνει οι αμετανόητοι, αυθεντικοί πιωματαίοι και τα υπόλοιπα σκυλιά της νύχτας. Τα παιδιά που δεν θέλουν να γυρίσουν στα σπίτια τους. Θέλουν να επιμηκύνουν τη διάρκειά της. Να μην μπει τέλος στο γλέντι. Έστω και εκβιαστικά, κόντρα στις επιταγές της μέρας που ανατέλλει απειλητικά, για να σβήσει όλα τα καμώματα της νύχτας, για να επαναφέρει τον νόμο και την τάξη και για να σκοτώσει τα όνειρα και τις επιθυμίες.
Ο ήλιος αχνοφαίνεται και είναι σαν να διαλαλεί: «Μαζευτείτε. Εγώ κάνω κουμάντο τώρα».
Βγάλαμε τα γυαλιά ηλίου, απαραίτητο αξεσουάρ στη νυχτερινή έξοδο. Αν μη τι άλλο, ήμασταν προνοητικοί.
Συνεχίζουμε να πίνουμε, αμυνόμενοι με τα μαύρα γυαλιά, κόντρα στην προκλητική επιθετικότητα του ήλιου. Μεροκαματιάρηδες συνωστίζονται στην στάση περιμένοντας το λεωφορείο για να πάνε στη δουλειά. Όχι. Εμείς, δεν θα γίνουμε σαν κι αυτούς…».
Διαβάστε περισσότερα: https://www.ekdoseis-radamanthys.gr/products/giannis-gavras-emeis-den-tha-ginoyme-san-ki-aytoys/
