“Διαγώνια” από τη Μαρία Σωτηροπούλου
Μυρίζει λεμονιές και βρόχινη άνοιξη και στο ραδιόφωνο αυτή η νύχτα μένει
Και το σπίτι φοράει σανδαλόξυλο.
Ισορροπώ μέχρι το παράθυρο.
Γελάς που στο κεφάλι μου έχω στερεώσει μία ροζ Αθήνα.
Γελάω που στο χέρι σου χορεύει ένα γιασεμί.
Λες τη λέξη ρίσκο με ένα παραπάνω βλέμμα και μου δίνεις ένα φιλί στα μαλλιά.
Λέω τη λέξη φιλί με τον τόνο εκκρεμή κι έτσι λέμε κουβάρι.
Πας κάπου κι είναι απόγευμα.
Καλοκαίρι.
Μετράω δεκατρία βήματα.
Και το ρολόι δείχνει χθες.
Πάω κάπου και κρατάς ένα τσιγάρο.
Μετράς δεκατρία βήματα.
Υψώνεις το χέρι.
Κατεβάζω τα μάτια.
Έχω ξεχάσει ένα βιβλίο δίπλα στην κιθάρα σου.
Έχεις ξεχάσει έναν αναπτήρα σε όλο το σπίτι.
Βλέπουμε μαζί ένα φεγγάρι να υψώνεται.
Κάτι βράδια που στερεώνω μια ροζ Αθήνα στα μαλλιά μου, μου ζητάς δανεική μία έρημο.
Και στην επιστρέφω νησί.
Σου επιστρέφω τα κλειδιά.
Σου ζητάω δανεικό ένα νησί.
Και μου το επιστρέφεις ζάχαρη
Μου επιστρέφεις μία καλημέρα
Και περνάμε ξυστά από μία μικρή καταστροφή.
Μετά είναι Κυριακή βράδυ και κατεβάζεις τις γρίλιες.
Μετά είναι Κυριακή βράδυ.
Και στην άκρη της έχει ζάχαρη.
Διαγώνια: Το ΣημειΩματάριο της Μαρίας Σωτηροπούλου
Πηγή φωτογραφίας: https://commons.wikimedia.org/w/index.php?search=%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%83%CE%B5%CE%BC%CE%AF&title=Special:MediaSearch&go=Go&type=image
