Κάμπινγκ, στο ΣημειΩματάριο της Μαρίας Σωτηροπούλου

Κάμπινγκ.

Κι εσύ στραμμένος όλος προς τη θάλασσα.
Βηματίζεις ξεφυλλίζοντας το αλάτι .

Κρατάς έναν μεγάλο Ιούνιο.

Με τ’ αγκάθια προς τα μέσα του.

Με διάθεση εξομολογητική.

Με ήχο βημάτων που έρχονται

Μετέωρα

Και φεύγουν

Με τυχαίες συναντήσεις

Την πάντα λάθος στιγμή.

Την ίδια πάντα ώρα.

Αλλά αυτό ήταν μετά.

Κι έτσι όπως μαζεύεις απλωμένες περασμένες μέρες
Διηγήματα διηγήσεις
Κύματα
Ένα φθαρμένο βιβλίο
Που του `λειπαν σελίδες
Και μετά αναρωτιόσουν για το τέλος του
Ονόματα που έσβησες
Το όνομα που κράτησες.
Έναν άσπρο φάκελο
Που του παράπεσες
Ενώ έλειπες
Κι έτσι
Κοιτούσες τον τοίχο σωπαίνοντας

Ενώ πίσω σου περνούσαν
Ενδεχόμενα

Γυρνάς και με κοιτάς.

Πότε θα γυρίσεις;

Και ανεμίζουμε μαζί τα χέρια μας.

Από χαιρετισμούς

Κάποτε αυτό το έλεγα ποτέ.

Συλλαβή τη συλλαβή.

Αλλά αυτό ήταν πριν

Δια της μνήμης με αναιρώ.

Και φεύγουμε προς διαφορετικές κατευθύνσεις.

Οπωσδήποτε ανάμεσα του Αυγούστου.

Στις αρχές ενός Αχινού.