Κι αν δεν ήταν πανσέληνος;

Μπορώ να κρατήσω εγώ αυτή τη λάμπα;

Κι αν δεν ήταν πανσέληνος;

Αν ήταν ένα τηλεφώνημα μεσημέρι του Ιούλη;

Ναι, μ’ ακούς;

Θέλω να σου πω κάτι.

Ένα ψέμα.

Ένα γεγονός.

Τον πιο μεγάλο φόβο σου.

Ποτέ Αύγουστος.

Ποτέ μοιρασμένα τσιγάρα.

Ποτέ τ’ όνομά σου ο πιο αγαπημένος ήχος.

Αν ήταν μία πράσινη φθαρμένη λάμπα;

Πεταμένη σαν ζωή ολόκληρη στα σκουπίδια;

Κάνε να ζει
Κάνε να ζει
Κάνε να ζει.

Δίπλα σε ένα βιβλίο του Μπουκόφσκι.

Σ’ ένα τραπεζάκι στο σαλόνι.

Παράταιρα ταιριαστό ζευγάρι.

Κι αν δεν έβγαζε σε τίποτα ολόκληρο;

Ποτέ;

Κι αν ήταν απλά ένα κόκκινο γαρύφαλλο;

Άνθρωποι πολλοί;

Ένα ξύλινο σπίτι;

Που το συνοδεύουν στην τελευταία φλόγα του;

Θα πάω.
Δεν θα πάω.

Τι χρώμα νερό φοράμε μπροστά στη φωτιά;

Δεν ξέρω.

Δεν θα πάω.

Κι αν ήταν ένα κόκκινο γαρύφαλλο;

Θαυμαστικό μεγάλο.

Σιωπηλό.

Επί της ουσίας.

Κι αν ήταν τίτλοι τέλους;

Συνεπής στάση ζωής.

Τ’ όνομα σου εδώ.
Κι εδώ
Κι εδώ.

Χωρίς εσένα.

Πάντα χωρίς εσένα.

Κι ό,τι έμεινε ένα παλιό κουτάκι του καφέ.

Τώρα φυλάω μέσα καπνό φιλτράκια και χαρτάκια.

Αν δεν ήταν πανσέληνος;

Αν ήταν τσιγάρο εντός μου;

Ιστορίες για ένα διαβατήριο.

Σε μία βαλίτσα.

Ιστορίες για έναν κροκόδειλο που ζούσε σε μία μικρή λιμνούλα.

Σαν παραμύθι.

Γελούσαμε μαζί με τους κακούς.

Ιστορίες γεμάτες τανγκό και χώρες με παράξενα ονόματα.

Κι αν δεν ήταν πανσέληνος;

Ένα μακρινό γήινο τηλεφώνημα στον Ιούλιο.

Φέρε μου τον Αύγουστο μου πίσω.

Μία φθαρμένη πράσινη λάμπα.

Κάνε να ζει.

Κάνε να ζει.

Κάνε να ζει.

Μαράκι.

ΣημειΩματογράφοι

Φωτογραφία: Μαρία Σωτηροπούλου