“Όμικρον” της Μαρίας Σωτηροπούλου

Όμικρον

Στραμμένο προς την άμμο πετάει ένα
κύμα.

Ήχος βημάτων.

Νομίζω ψάχνεις

Κι εγώ δεν ξέρω που έχουν πάει.

Δείχνεις κάπως μακριά.

Κάπου αμμόλοφος.

Αυτό το λένε πύργο;

Μου γνέφεις να σου κάνω χρόνο κι εγώ απλώνω το περαστικό γαύγισμα ενός αδέσποτου σκυλιού.

Μην ακουμπήσεις κατάσαρκα το μεσημέρι που καίει.

Σημάδι.

Το βρήκα;

Παραμένεις μισός βουλιαγμένος και μισός βράχια.

Αυτό το λένε φάρο;

Μου γνέφεις να σου κάνω λίγο ήλιο.

Και μαζεύω μία πανσέληνο που είδα να σπάει σε μικρά μικρά λαμπιόνια.

Σου δείχνω έναν αχινό.

Ανεμίζει περαστικό ένα τσιγάρο.

Θολώνεις τα μάτια μου.

Λυγμος;

Μεγάλος;

Το αποκλείω.

Μου ζητάς κάτι στεγνό.

Να σκουπίσεις ένα χρυσόψαρο που σου φαίνεται λίγο εύθραυστο.

Αυτό το λένε πέτρα;

Περαστικό το γαύγισμα ενός αδέσποτου απογεύματος

Σηκώνω το καπέλο μου

Το ξανακατεβαζω.

Μου ζητάς κάτι να πιεις.

Σου δείχνω την απέναντι στεριά

Που κάπως μου μοιάζει.

Ή καθρεφτίζει εσένα.

Ψάθινη

Σηκώνω το καπέλο μου.

Φυλάω πάντα μαζί μου λίγο αλάτι.

Αυτό το λένε πληγή;

Ενδεχόμενο.

Ορίζοντας.

Πέρα από τις παντόφλες σου σου δείχνω κάτι στάχυα

Και πέφτουμε χώρια στο νερό.

Λυγμός;

Μεγάλος;

Θες μισό απ’ το αλάτι μου;

Το αποκλείω.

Όπως ανάμνηση.

Και γύρω γύρω Αύγουστος.

Σημειωματογράφοι

Πηγή φωτογραφίας: Μαρία Σωτηροπούλου