Η Ανδρομάχη Μασούρου γεννήθηκε στον Άλιμο Αττικής, όπου και ζει. Σπούδασε στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης. Από το 2002 ως και σήμερα εργάζεται ως εκπαιδευτικός σε δημοτικό σχολείο. Αγαπά τη μουσική και τα βιβλία. Η ποιητική συλλογή Αντάρα είναι το πρώτο της βιβλίο, μια κατάθεση ψυχής όπως χαρακτηριστικά αναφέρει.
Οι γέφυρες φτιάχνονται για να ενώνουν./Ενώνουν τις στεριές και δένουν τους ανθρώπους./Τους κάνουν δυνατούς,/ τους επιτρέπουν να διασχίζουν
τα ποτάμια, τις λίμνες, τις θάλασσες./Οι γέφυρες εξυπηρετούν./Πλέκουν δυο κομμάτια μαζί./Δεν είναι για να γκρεμίζονται,/ παρά μόνο σε περίπτωση
πολέμου, μην περάσει ο εχθρός./Η γέφυρα που έχτισα εγώ, απ’ όλες η πιο όμορφη./Ξύλινη αλλά και πέτρα μαζί,/ μπετό χοντρό στα θεμέλια/
και βουκαμβίλιες πλεγμένες σε όλο το μήκος της./Μεγάλη και γερή, δυνατή και εντυπωσιακή./Να ενώνει εσένα κι εμένα μαζί./Απ’ όλες τις γέφυρες του κόσμου αυτή βρήκες να τινάξεις;Απόσπασμα από την ποιητική συλλογή: ΑΝΤΑΡΑ
Επιμέλεια συνέντευξης για το ΣημειΩματάριο: Άννα Ρω
Αν τα βασικότερα χαρακτηριστικά σας ταυτίζονταν με σημεία στίξης θα ήταν…
Αποσιωπητικά, γιατί πάντα ψάχνω το παραπάνω, πιστεύω στην αλλαγή και στην εξέλιξη του ανθρώπου. Ηζωή συνεχίζεται…tobecontinued, που λένε και στις ταινίες.
Η ανυπέρβλητη δύναμη του λόγου βασίζεται…
στα συναισθήματα και τις εικόνες που μπορεί να γεννήσουν μέσα μας. Οι λέξεις επιδρούν πάνω μας. Ειδικά, οι στίχοι που συμπυκνώνουν πολύ υλικό σε μικρές προτάσεις μας αγγίζουν καταλυτικά, μπορούν ακόμα και να μας αλλάξουν.
Τα πιο δυνατά έργα στο αναγνωστικό σας καταθετήριο;
Πολλά είναι τα έργα που με συγκλόνισαν. Ας αναφέρω την «Πανούκλα» του Καμύ, το «100 χρόνια μοναξιάς» του Μαρκές, τον «Μικρό Πρίγκιπα» του Εξυπερύ, την «Ασκητική» του Καζαντζάκη, το «Άκου ανθρωπάκο» του Ράιχ και το «Τάδε έφη ο Ζαρατούστρα» του Νίτσε.
Ένα προσωπικό θετικό – αρνητικό ορόσημο;
Ο θάνατος του πατέρα μου, όταν ήμουν 7 ετών κι αν μου επιτρέπετε να αναφέρω ακόμα ένα, τη στιγμή που έμαθα πως θα με συνοδεύει ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου 1 για την υπόλοιπη ζωή μου, στα 15 μου.
Μπορεί αυτό να σας οδήγησε στη συγγραφή;
Σίγουρα οι δύσκολες στιγμές προσφέρουν υλικό για προβληματισμό και η συγγραφή πάντα βοηθάει στην έκφραση και στη λύτρωση.
Ο δρόμος της συγγραφής χαρτογραφεί τον δρόμο προς την αυτογνωσία;
Βέβαια! Καθώς γράφεις, ανακαλύπτεις κομμάτια μέσα σου που δεν ήξερες καν πως υπάρχουν. Καταλαβαίνεις καλύτερα τον εαυτό σου και εξελίσσεσαι.
Είναι ο συγγραφέας θεράπων των λέξεων;
Περισσότερο θα έλεγα πως θεραπεύεται ο ίδιος μέσα από τις λέξεις, αλλά έχει τη δύναμη να θεραπεύσει κι άλλους με τη βοήθεια των λέξεων. Οπότε είναι θεράπων και θεραπευόμενος. Οι λέξεις είναι το φάρμακο, έχουν τεράστια δύναμη.
Οι συνταξιδιώτες στο συγγραφικό σας ταξίδι;
Ήταν οι άνθρωποι που πίστεψαν σε μένα. Κάποιοι άλλοι που με ενέπνευσαν. Η μουσική που πάντα με συνόδευε. Αλλά η συγγραφή είναι, νομίζω, τελικά ένα μοναχικό ταξίδι.
Η πρώτη φορά απέναντι στη λευκή σελίδα;
Έγραφα από μικρή. Μιλώντας όμως, για το βιβλίο μου, βρέθηκα τετ α τετ με τη λευκή σελίδα κι έγραψα τις λέξεις «Στον αγαπημένο μου μπαμπά». Ξεκίνησα από αυτή την αφιέρωση και μετά μαγικά γέμισαν πολλές σελίδες.
Η θέση του αναγνώστη σε αυτήν;
Παρατηρητής των λέξεων και του δικού του μέσα.
Η θέση του συγγραφέα;
Άμεσα εμπλεκόμενος με τον συνομιλητή- εαυτό και τον συνομιλητή- αναγνώστη.
Πρόσφατο έργο σας;
Η πρώτη μου ποιητική συλλογή με τίτλο «Αντάρα» κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Το κέντρο βάρος του;
Η ψυχή. Είναι μια απόπειρα στροφής προς τα μέσα.
Οι ήρωες στον χώρο και στον χρόνο;
Εγώ, εσύ, όλοι μας στο εδώ και τώρα, πάντα κουβαλώντας κομμάτια του παρελθόντος κι ατενίζοντας το αύριο.
Ως πρώτος αναγνώστης του βιβλίου σας θα λέγατε γι ’αυτό ότι…
Είναι αληθινό, είναι μια κατάθεση ψυχής.
Ο συγγραφέας ή ο ήρωας κατέχει την πρώτη θέση στη συνείδηση του αναγνώστη;
Το καλό με την ποίηση είναι ότι κάθε στίχος σού επιτρέπει να βρεις δικά σου κομμάτια, να ταυτιστείς, να θυμηθείς, να νοσταλγήσεις και να καταλήξεις σε δικά σου μονοπάτια, ακόμα κι αν όλοι πατάμε προσεχτικά πάνω στις ίδιες λέξεις. Οπότε, ο αναγνώστης γίνεται ο ήρωας. Όπως κι εγώ, ως συγγραφέας, νιώθω πρωταγωνίστρια στα ποιήματά μου.
Μυθοπλασία και πραγματικότητα είναι αντίρροπες δυνάμεις;
Είναι δεμένες μάλλον, πλεγμένες. Κάθε μύθος έχει αλήθειες μέσα του. Και η πραγματικότητα εμπλουτίζεται πολλές φορές μυθοπλαστικά. Αν και φαίνονται αντίθετες έννοιες, στον κόσμο της λογοτεχνίας αλληλοσυμπληρώνονται.
Η πορεία της λογοτεχνίας και κατ’ επέκταση της γλώσσας σ’ έναν κόσμο εικονοποίησης;
Ζούμε στον κόσμο της εικόνας, των έντονων χρωμάτων και της ταχύτητας, του εύκολου και του εφήμερου, των σόσιαλμίντια και της επιφάνειας. Βαλλόμαστε καθημερινά από αμέτρητες πληροφορίες κι αλληλεπιδράσεις , με αποτέλεσμα να αγχωνόμαστε και να τρέχουμε διαρκώς. Τα βιβλία ευτυχώς, μας προσφέρουν ένα διάλειμμα από όλα αυτά. Η λογοτεχνία μας ταξιδεύει όπου έχει ανάγκη το μυαλό, εκεί όπου ηρεμεί και ξενοιάζει το μέσα. Γι΄ αυτό και δε θα χάσει τη θέση της, παρόλο που επιδρά πάνω της η εποχή. Η γλώσσα μεταβάλλεται ίσως, ανάλογα την εποχή, αλλά η αξία της γλώσσας όσο και της λογοτεχνίας δεν αλλάζει.
Ανεξερεύνητα τοπία στη συγγραφή;
Μόνο με την ποίηση έχω ασχοληθεί και αυτό βγήκε πηγαία. Δεν ξέρω αν στο μέλλον καταπιαστώ με κάτι διαφορετικό όσον αφορά στη συγγραφή.
Ο κόσμος του συγγραφέα συνίσταται…
Στη φαντασία του και στο παιχνίδι με τις λέξεις. Τα πάντα γύρω του μπορούν να μετατραπούν σε λέξεις και κατ’ επέκταση σε έργα.
Νιώθω πως αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να’ ναι το σπίτι μας. Πού κατοικεί το όραμά σας;
Σπίτι μου είναι εκεί όπου νιώθω αγάπη. Θα ‘θελα να υπήρχε πιο πολλή αγάπη από άνθρωπο προς άνθρωπο, από τον άνθρωπο προς τη φύση, προς ό,τι αγγίζει κι ακουμπά. Μπορούμε να ‘μαστε πολύ καλύτεροι.
Αν ήσασταν προ του διλήμματος να προικοδοτήσετε με κάτι τον κόσμο, τι θα ήταν αυτό;
Η δουλειά μου, ως εκπαιδευτικός, μου επιτρέπει να προικοδοτώ πολλά παιδιά με γνώσεις, με στάσεις και αξίες της ζωής και να τα προτρέπω να αγαπήσουν τα βιβλία. Αυτό θέλω αφήσω πίσω μου, άτομα που στράφηκαν εξαιτίας μου στο βιβλίο, που διαβάζουν όλο και πιο πολύ και μυαλά που ανοίγουν όλο και πιο πολύ.
Η δύναμη του βιβλίου συνίσταται…
Στα συναισθήματα που γεννάει και στην καλλιέργεια της γλώσσας που προσφέρει. Ακόμα, στη διαμόρφωση του χαρακτήρα όταν ο αναγνώστης είναι παιδί ή έφηβος, αλλά και στην εξέλιξη κι αυτοβελτίωση, ανεξαρτήτως αναγνωστικής ηλικίας.
Αντί βιβλίου τι;
Θέατρο και μουσική.
Ένας τίτλος στίχος – δείκτης του μέλλοντος;
Θα γράψω έναν δικό μου: «Χρειαζόμαστε λιγότερους ανθρώπους πρέσες και περισσότερους ανθρώπους φιάλες οξυγόνου.»
Κι ένας αγαπημένος;
Θα πάρω την εισαγωγή από την ποιητική μου συλλογή «Αντάρα»:
«Όλες οι πυξίδες θα ’πρεπε να δείχνουν την αγάπη.»
Θα ‘θελα όμως να κλείσω με ένα απόσπασμα του Καζαντζάκη από την Ασκητική :
«Είμαστε ένα. Από το τυφλό σκουλήκι στο βυθό του ωκεανού ως την απέραντη παλαίστρα του Γαλαξία, ένας μονάχα αγωνίζεται και κινδυνεύει, ο εαυτός μας. Και στο μικρό, το χωματένιο στήθος μας, ένας μονάχα αγωνίζεται και κινδυνεύει, το Σύμπαντο.»
Ευχαριστώ πολύ,
Ανδρομάχη Μασούρου
Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Ανδρομάχη Μασούρου – Τίτλος: ΑΝΤΑΡΑ- Ελληνική Ποίηση – Σελ: 70-ISBN: 978-618-5662-93-6 – Εκδόσεις Βακχικόν
Ήταν ένα παιδί που είχε μια τρύπα στην καρδιά. Δε γεννήθηκε έτσι, όχι. Την απέκτησε ξαφνικά, μετά από μια μεγάλη στενοχώρια.
Κανείς δεν πίστευε πως γίνεται όντως να τρυπήσει η ανθρώπινη καρδιά από λύπη.
Οι γιατροί που το εξέτασαν, είδαν ανέπαφο το εξωτερικό μέρος, το δέρμα στο στήθος, καθαρό, χωρίς γρατζουνιά.
Δεν μπορούσαν να εξηγήσουν πώς η καρδιά απέκτησε μια τρύπα στο μέγεθος κέρματος, σαν να πέρασε ένα μικρό σουβλί κατάστηθα, χωρίς να σκίσει δέρμα. Μόνο καρδιά.
Έκαναν εγχείριση στο παιδί, το άνοιξαν, του έκαναν ράμματα. Το γιάτρεψαν. Έτσι έλεγαν οι γιατροί, που δεν ήξεραν από τι ακριβώς το γιάτρεψαν.
Το παιδί μεγάλωσε. Δεν είχε τρύπα στην καρδιά. Είχε όμως μια ουλή στην καρδιά και μια ουλή στο στήθος. Και κάθε φορά αυτή ξυπνούσε, όταν στενοχωριόταν το παιδί…https://www.vakxikon.gr/adara-ths-andromaxhs-masourou-prodimosieusi/
Το παιδί με την τρύπα, ΑΝΤΑΡΑ, Βακχικόν
Ποντάρουν όλοι τα λεφτά τους στο πιο γρήγορο, στο πιο δυνατό
άλογο.
Τα ποντάρω στο κουτσό.
Ξέρω πως δε θα κερδίσει την κούρσα, μάλλον θα τα χάσω τα λεφτά μου.
Αλλά εγώ δεν ποντάρω στη νίκη του αγώνα.
Δεν πιστεύω πως το κουτσό άλογο θα παραβγεί και θα νικήσει
τα υπόλοιπα.
Πιστεύω, όμως, πως ξέρει από πόνο, ξέρει από απόρριψη, ξέρει
από απογοήτευση.
Ξέρει τι θα πει να μη σε θεωρούν νικητή, να νιώθουν οίκτο και
να μην πιστεύουν σ’ εσένα.
Έμαθε να ζει με την αναπηρία του.
Συνέχισε να τρέχει κι ας ήξερε πως πρώτο δε θα βγει.
Γι’ αυτό κι εγώ όλα μου τα λεφτά τα βάζω εκεί. Στο κουτσό άλογο.
Κι όλες μου τις ελπίδες, την αγάπη και τη στοργή.
Γιατί δεν το θέλω για αγώνα.
Το θέλω για συντροφιά.
Κι έτσι κερδίζω εγώ… και το κύπελλο μαζί του θα το μοιραστώ.Το κουτσό άλογο, ΑΝΤΑΡΑ, Βακχικόν
Θα ’θελα να βάλω το χέρι μέσα απ’ το δέρμα, μέσα απ’ τους ιστούς
και το αίμα, να βγει η καρδιά μου στο φως.
Να την κρατήσω απαλά στα δυο μου χέρια, σαν σπουργιτάκι
λαβωμένο και να τη χαϊδέψω.
Να την επεξεργαστώ.
Να την κοιτάξω και να τη ρωτήσω πώς έμαθε έτσι να αγαπά, τόσο
να πονά.
Να της ράψω τις πληγές, να της δώσω ένα φιλί και να της πω: «Όλα
θα πάνε καλά».
Μετά να την ξαναβάλω προσεχτικά στη θέση της, εκεί στον θώρακα
και να κλείσω πάνω της το δέρμα, σαν να τη βάζω να κοιμηθεί γλυκά
και ήσυχα, κλείνοντας την πόρτα.
Να της πω το παραμύθι να νανουριστεί.
Μόνο λίγο θα σταθώ να ακούσω πίσω από την πόρτα τον παλμό της,
αν χτυπά λίγο διαφορετικά, λίγο πιο χαρούμενα.
Τουλάχιστον εγώ έχω καρδιά να κανακέψω. Εσύ;Η καρδιά, ΑΝΤΑΡΑ, Βακχικόν
Πηγή βιογραφικού και φωτογραφιών: Εκδόσεις Βακχικόν
