Ο Γιάννης Μπούζας γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε οικονομικά στη Γαλλία. Επί σειρά ετών συνεργάστηκε με το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) κι έχει συμμετάσχει σε πολλές οικονομικές μελέτες και έρευνες βιβλιοπαραγωγής. Έχει εκδώσει τα μυθιστορήματα No Problem Manager (Κέδρος 2018) και Ο κήπος των ονείρων (Βακχικόν 2021). Πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο του μυθιστόρημα με τίτλο “Ο παιγνιοθεραπευτής” από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Η σκέψη βυθίζεται μέσα μου και μου διακηρύσσει: Όσο ζεις δεν αξίζεις τίποτα. Όταν πεθάνεις, αξίζεις τα πάντα.
Ο παιγνιοθεραπευτής, σελ., 5
Επιμέλεια συνέντευξης για το ΣημειΩματάριο: Άννα Ρω
Αν τα βασικότερα χαρακτηριστικά σας ταυτίζονταν με σημεία στίξης θα ήταν;
Η άνω τελεία, η βαθιά χρονική ανάσα πριν την απόφαση για να προχωρήσω παρακάτω.
Η ανυπέρβλητη δύναμη του λόγου βασίζεται…;
Στην καθαρότητα του πνεύματος.
Τα πιο δυνατά έργα στο αναγνωστικό σας καταθετήριο;
Είναι πολλοί οι συγγραφείς και τα βιβλία που μου αρέσουν, χωρίς διάκριση σε συγκεκριμένες σχολές ή λογοτεχνικά ρεύματα. Οι κύριες προτιμήσεις μου όμως είναι το «Έτσι μίλησεν ο Ζαρατούστρα» του Φρ. Νίτσε σε μετάφραση Άρη Δικταίου, η «Ασκητική» του Νίκου Καζαντζάκη και «Σιντάρτα» του Έρμαν Έσσε.
Ένα προσωπικό θετικό – αρνητικό σημείο ορόσημο;
Η απόφαση που πήρα ν’ αρχίσω να γράφω.
Μπορεί αυτό να σας οδήγησε στη συγγραφή;
Η απόφαση αυτή έπαιξε καθοριστικό ρόλο για μένα. Αν και από τα εφηβικά μου χρόνια αποτύπωνα στο χαρτί διάφορες σκέψεις, η συστηματική ενασχόληση με τη συγγραφή ξεκίνησε μόλις το 2014, όταν άρχισα να γράφω το πρώτο μου μυθιστόρημα.
Ο δρόμος της συγγραφής χαρτογραφεί τον δρόμο προς την αυτογνωσία;
Ο δρόμος της αυτογνωσίας είναι ένας δύσκολος δρόμος. Θεωρώ ότι η φράση «αχαρτογράφητα νερά» χαρακτηρίζει το μέγεθος της δυσκολίας. Ίσως ο συγγραφέας με τη συνεχή του προσπάθεια ν’ αναλύει χαρακτήρες δημιουργώντας ήρωες, προσεγγίζει (μερικές φορές) καλύτερα τις κακοτοπιές του δρόμου, έναντι όσων αποφεύγουν τον εαυτό τους, για να μην τον στενοχωρήσουν.
Είναι ο συγγραφέας θεράπων των λέξεων;
Μάλλον το αντίθετο θα έλεγα ότι ισχύει. Οι λέξεις αποτελούν το μέσο έκφρασης, μεταφράζουν συναισθήματα, που ωσάν τα τσαμπιά της αμπέλου απλωμένα σε μια σταλιά χώρο (χαρτί-υπολογιστής), καψαλίζονται κάτω από τις αυγουστιάτικες αχτίδες του ήλιου. Όταν ο συγγραφέας κατορθώσει να τις συνταιριάξει μεταξύ τους, χωρίς καμιά να θέλει να ξεφύγει από το νόημα που επιζητεί ν’ αποδώσει, τότε έχει θεραπευτεί και μπορεί να περάσει ξέγνοιαστος στην επόμενη σελίδα.
Οι συνταξιδιώτες στο συγγραφικό σας ταξίδι;
Άλλοτε ένας ώριμος άντρας που δίνει λύσεις στα προβλήματά των άλλων, άλλοτε ένας νέος που γεύεται τον έρωτα κι άλλοτε ένας καθηγητής φιλοσοφίας. Οι ήρωες με προσκαλούν στα ταξίδια τους, μου ανοίγουν την καρδιά τους, εκφράζουν παράπονα κι ανησυχίες. Φευ! Στο συγγραφικό μου ταξίδι δεν αισθάνομαι μόνος.
Η πρώτη φορά απέναντι στη λευκή σελίδα.
Η λευκή σελίδα δεν υφίσταται, όσες φορές κι αν βρεθείς απέναντί της. Απλά, η δυνητική σκέψη του γράφοντος δεν έχει αποτυπωθεί ακόμη στο χαρτί ή κοντολογίς, σε κάποιο άλλο μέσο όπου θα μπορεί να διαβαστεί.
Η θέση τού αναγνώστη σε αυτήν;
«Ουδέν σχόλιο» θα απαντούσε ο αναγνώστης για τη λευκή σελίδα. Αγνοεί την ύπαρξή της.
Και η θέση του συγγραφέα;
Ασυνέπεια στον σκοπό του.
Πρόσφατο έργο σας;
Ο παιγνιοθεραπευτής. Μυθιστόρημα με φιλοσοφικές, θρησκευτικές και ψυχολογικές προσεγγίσεις. Ένας άθεος καθηγητής φιλοσοφίας συνα-ντά έναν καλόγερο. Η ανταλλαγή απόψεων καταλήγει σ’ ένα παιχνίδι ρόλων. Το παιχνίδι όμως που παίζουν δεν είναι ένα απλό παιχνίδι, κρύβει μυστικά. Είναι το παιχνίδι της ζωής που λίγοι έχουν το θάρρος να παίξουν.
Το κέντρο βάρος του;
Η πίστη στον αναγεννημένο άνθρωπο που έχει αφήσει πίσω του τον παλιό του εαυτό και πορεύεται αγνός τον σκοπό της φύσης του.
Οι ήρωές του στον χώρο και τον χρόνο;
Ο χρόνος δεν υπάρχει, τα ονόματα των ηρώων απουσιάζουν από το προσκήνιο, η αφήγηση εξισορροπείται ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, στην αναπόληση βιωμάτων ψυχολογικής έντασης. Οι σκηνές εξελίσσονται σ’ ένα ξωκλήσι κάπου στην Ελλάδα, χωρίς να προσδιορίζεται επακριβώς η τοποθεσία.
Ως πρώτος αναγνώστης του βιβλίου σας θα λέγατε γι` αυτό ότι…
Μου προσέφερε μια άλλη οπτική για το πώς ν’ αντικρύζω τον κόσμο και τους συνανθρώπους μου, που δεν είχα ως τώρα σκεφτεί.
Ο συγγραφέας ή ο ήρωας κατέχει την πρώτη θέση στη συνείδηση του αναγνώστη;
Πάντοτε ο ήρωας είναι εκείνος που θα «αγγίζει» τον αναγνώστη. Ο συγγραφέας έπεται. Η τέχνη όμως του καλού συγγραφέα είναι να μεταφέρει το συναίσθημα αυτούσιο, έτσι ώστε ήρωας και αναγνώστης ν’ αποκτήσουν σύζευξη παντοτινή.
Μυθοπλασία & Πραγματικότητα είναι αντίρροπες δυνάμεις;
Αν ήταν αντίρροπες δυνάμεις θα εξισορροπούσαν σ’ ένα προβλέψιμο σημείο, πιθανότατα μονότονο. Μυθοπλασία και Πραγματικότητα λειτουργούν ως επάλληλα στρώματα στον χωροχρόνο. Όταν η μια αγκαλιάζει την άλλη, τότε το αποτέλεσμα μεταμορφώνεται σ’ ένα ξεχωριστό δημιούργημα, το οποίο ξεπερνά κάθε φαντασία ή πραγματικότητα. Επινοήματα, εικόνες, συναισθήματα, εμπειρίες θα πρέπει να συγκεντρώνονται σ’ ένα σακούλι και ν’ αναδεύονται με μαεστρία. Οι έμπειροι συγγραφείς ελέγχουν τη γραφίδα τους και ανακόπτουν την ανάδευση στο σημείο καμπής, εκεί όπου ο αναγνώστης αρχίζει ν’ αναρωτιέται, αν πράγματι, όσα διάβασε είναι αλήθεια ή μύθος.
Η πορεία της λογοτεχνίας και κατ` επέκταση της γλώσσας σ` έναν κόσμο εικονοποίησης;
Όταν κοιτάζουμε έναν πίνακα ζωγραφικής, ένα κινηματογραφικό έργο, μια φωτογραφία, ένα ηλιοβασίλεμα ή ένα γραφικό τοπίο, η φαντασία μας μειώνεται. Οι αισθήσεις μας παγιδευμένες στην προσφερόμενη εικόνα εκμηδενίζουν το χρόνο, τους νευρώνες να πλάσουν τις δικές τους εικόνες. Η αρχική ιδέα λοιπόν του δημιουργού (εικαστικός, σκηνοθέτης, φωτογράφος κ.λπ.) ή της φύσης κυριαρχεί το οπτικό μας πεδίο, μας δεσμεύει με άλλα λόγια να διανύσουμε το δρόμο της. Όσο κι αν ζούμε σ’ έναν κόσμο εικονοποίησης, η πορεία της λογοτεχνίας, και εν γένει της γλώσσας, −παρά τις πιθανές εξελικτικές μεταλλάξεις− θα συνεχίσει να τρέφει τη φαντασία μας με εικόνες της επιλογής μας.
Ανεξερεύνητα τοπία στη συγγραφή;
Το κοινωνικό μυθιστόρημα είναι ένα είδος που μου ταιριάζει, ωστόσο, με συνεπαίρνει να πειραματίζομαι και με άλλα είδη της μυθιστορημα-τικής αφήγησης, όπως το αστυνομικό ή το ιστορικό.
Ο κόσμος του συγγραφέα συνίσταται…:
Στην εικονική πραγματικότητα.
Νιώθω πως αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να `ναι το σπίτι μας.1 Πού κατοικεί το όραμά σας;
Στο απώτερο μέλλον. Στον αναγεννημένο άνθρωπο.
Αν ήσασταν προ του διλλήματος να προικοδοτήσετε με κάτι τον κόσμο, τι θα ήταν αυτό;
Γνώση αλλά και σύνεση να την χρησιμοποιήσει για αγαθό σκοπό.
Η δύναμη του βιβλίου συνίσταται;
Στη διαχρονική του αξία. Στην αφύπνιση των αισθήσεων, σκέψεων και συναισθημάτων.
Αντί βιβλίου τι;
Μουσική. Σαν η βελόνα του πικάπ χαϊδέψει τον δίσκο, ξεκινά το ταξίδι σε μέρη αλαργινά.
Ένας τίτλος – στίχος ως δείκτης του μέλλοντος;
Μεσ’ από τη μέθη
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, «Εσύ που μάχεσαι εφήμερες καινούργιες τάξεις»
της πόλης που μεγάλωσε, δόσε ξανά
το ίδιο αμάλγαμα από τρυφερό ανθεκτικό ατσάλι
σ’ όσους ψαύουν τη σκόνη του καιρού δένοντας το παλιό με το καινούργιο στην αιώνια χάραξη
Κι ένας αγαπημένος;
Το ξέρω πως υπάρχω
Άνχελ Γκονθάλεθ, Σύγχρονη Ισπανική Ποίηση, «Θάνατος μες στη λήθη»,
γιατί εσύ με φαντάζεσαι.
Είμαι ψηλός γιατί έτσι με νομίζεις
κι είμαι καθάριος γιατί εσύ με βλέπεις
με καλό μάτι,
με καθάριο βλέμμα.
Στη σκέψη μου με κάνεις
έξυπνο, στην απλή σου
τρυφεράδα κι εγώ γίνομαι απλός,
καλοσυνάτος.
Μα αν εσύ με ξεχάσεις,
θ’ απομείνω νεκρός, χωρίς κανένας
να το ξέρει. Θα βλέπουν ζωντανή
τη σάρκα μου, όμως άλλος άντρας
─μουντός, βαρύς, κακός─ μέσα του θα ’μαι.
μτφ. Ηλίας Ματθαίου
Από το Οπισθόφυλλο του βιβλίου: Ο παιγνιοθεραπευτής
Ένας άθεος καθηγητής φιλοσοφίας παρουσιάζει ξαφνικά συμπτώματα κατάθλιψης. Υποφέρει από ιλίγγους, βλέπει εφιάλτες και παράξενα οράματα. Το παρελθόν πισωγυρίζει· oι αναμνήσεις της αδιάφορης μητέρας, η εγκατάλειψη του πατέρα, ο άξεστος πατριός κι ένας ετεροθαλής αδελφός που δεν γνώρισε ποτέ τον στοιχειώνουν. Οι ανεξήγητες κρίσεις τον καταβάλλουν, κλείνεται στον εαυτό του. Στις ιατρικές εξετάσεις δεν βρίσκει τα αίτια της κατάπτωσης, την κατάλληλη γιατρειά, και πείθεται απ’ τη θρησκόληπτη γυναίκα του να ζητήσει τη γνώμη ενός ενορατικού καλόγερου.
Η ανταλλαγή απόψεων με τον καλοσυνάτο γέροντα κεντρίζουν το ενδιαφέρον του, αλλά εξοργίζεται όταν εκείνος του ανακοινώνει ότι μέσα του διαβλέπει ένα δαιμόνιο. Αν κι αποφεύγει να του εκμυστηρευτεί προσωπικά του βιώματα, τελικά ενδίδει στο παράξενο παιχνίδι ρόλων που του προτείνει. Όλα όμως καταρρέουν με την αποκάλυψη του καλόγερου. Το παιχνίδι που παίζουν δεν είναι ένα απλό παιχνίδι. Είναι η αλήθεια της ζωής του. Ζει και πάλι ένα όνειρο, μια παραίσθηση, έγινε μάρτυρας μιας μυστικής ιεροτελεστίας, ή βιώνει μια πραγματικότητα διαφορετική από εκείνην που γνώριζε έως τώρα; Το απρόοπτο μιας συνάντησης μ’ ένα ξεχασμένο πρόσωπο από το παρελθόν, η συνταγή της θεραπείας και το παιχνίδι της μοίρας μπορούν ν’ αλλάξουν τη ζωή του;
Διαβάστε ένα απόσπασμα εδώ:
Ταυτότητα βιβλίου:
Τίτλος: Ο Παιγνιοθεραπευτής -Συγγραφέας: Γιάννης Μπούζας -Εξώφυλλο: Γιώργος Σιδηρόπουλος – Χρονολογία: Μάρτιος 2023- Είδος: Μυθιστόρημα – ISBN:978-618-5733-40-7 – Σελίδες: 190
1. Απόσπασμα από το ποίημα: «Αυτοκράτωρ Ιουλιανός προς φιλόσοφον» του Γιώργου Μπλάνα
