Ρουμπελστίλτσκιν
Έχω πανσέληνο.
Κι αυτό είναι από μόνο του μεγάλο παραμύθι.
Κι αυτό από μόνο του είναι καθρέφτης.
Μήλο.
Ολόκληρο.
Αμμόλοφος.
Αστερίας.
Διάττων.
Άκουσα έναν ήχο να σπάει.
Κι έπεσε στα μάτια μου.
Σαν αυτοκαταστροφικός κομήτης.
Γελωτοποιός ή βασιλιάς;
Περιττός.
Πυλοποιός.
Αγαλματάκια ακούνητα.
Άνθρωπος ή νύχτα;
Αυλητής ή αυλικός;
Λάθος κόκκινο στον μόνο δρόμο.
Μεσάνυχτοι λογαριασμοί.
Στερέωμα
που τρέπεται στον ουρανό.
Κι αν δεν με φτάνεις
Υπάρχει ακόμα θάλασσα;
Κι υπάρχει ακόμα άμμος.
Να τη μετράω.
Πολλή.
Είδα μικρούς μολυβένιους στρατιώτες στο τελευταίο βήμα τους.
Πίστευαν περισσότερο στο κενό.
Λιγότερο στο λίγο.
Λιγότερο.
Λιγότερο.
Κι έκπτωτοι ζουν στις στάχτες.
Άτακτα.
Φυγόκεντροι.
Πιστοί στη σελίδα.
Κι ένιωσα τη φλόγα.
Μικρά μικρά κομμάτια.
Κι έσκισα τον κύκλο σε
Κανένα
Άπειρο.
Ένωσα
Χωρίς θυμό.
Σπρωγμένη προς το αδράχτι.
Μην πεις τ’ όνομά σου επί ματαίω.
Πώς με λέγανε να δεις;
Όλοι ξεχνάμε.
Κι υψωνόμαστε
Για να θυμηθούμε
Τη σκόνη που μας σκόρπισε
Ψίχουλα
Στο πάνω πάνω ράφι
Γυρνάμε σπίτι
Φεύγοντας.
Πέφτοντας.
Ακροβατώντας.
Κλαίγοντας.
Λύνω ένα τσιγάρο κι απορώ που ανεβαίνει ως τον καπνό.
Κι επιστρέφει θραύσματα.
Να σου βάλω ένα αίνιγμα;
Τι μας κρατάει για πάντα;
Τίποτα.
Και τίποτα είναι ανύπαρκτα
Στιγμή.
Ολόκληρη.
Κι αυτό από μόνο του
Είναι.
Μία φορά και κανέναν καιρό.
Λύκος.
Κύκνος.
Δάσος.
