Έχω να πω πολλά.
Γι’ αυτό σωπαίνω.
Πίσω από τη θάλασσα.
Τι σημαίνει πνιγμός.
Και που είναι η αταξίδευτη βαρκούλα μου.
Εντός μου τη λένε.
Εκτός μου βουλιάζει.
Υπάρχουν άνθρωποι;
Ακούω τα κύματα.
Υπάρχει άνθρωπος;
Σκορπάει η άμμος από τα δάχτυλα μου.
Αλάτι.
Κι αφρός.
Στα μαλλιά όλων μας.
Που πήγα;
Τι είδα;
Πως κολύμπησα ως την απέναντι στεριά;
Φάρος.
Γλάρος.
Φύκια.
Άπιαστο νερό.
Ξεμακραίνουν οι πυξίδες.
Κι από πάνω γνωμοδοτεί ο μεγάλος ουρανός. Τι λες κι εσύ;
Ρωτάω την απέραντη μάνα μου.
Κι αυτή πηγαινοέρχεται.
Πάει κι έρχεται.
Έρχεται και πάει.
Άσε με.
Μου λέει.
Άσε με.
Είδα πολλά.
Που δεν ξεπλένονται.
Αλμύρα.
Στο στόμα όλων μας.
Η κοινή θνητή μας μοίρα.
Φωτογραφία: Μαρία Σωτηροπούλου
